ΣTOXOI TΩN IMΠEPIAΛIΣTIKΩN ΔYNAMEΩN
Θεωρώντας αδύνατο να μιλήσουμε για τα προβλήματά μας και τους πόθους μας σαν φοιτητές ξέχωρα από τα προβλήματα και τις πολιτικές καταστάσεις που αντιμετώπισε ο λαός μας από την επανάσταση του 1821 μέχρι σήμερα, χωρίς την στοιχειώδη ανάλυση αυτών, θα προσπαθήσουμε ταυτόχρονα τέτοια ανάλυση να μην γίνει και μοναδικός μας στόχος. O ελληνικός λαός δεν κατόρθωσε να πραγματοποιήσει τους στόχους του. Δεν υπήρξε ποτέ η βασική προϋπόθεση που πρέπει να διαθέτει κάθε λαός για την προκοπή του, προϋπόθεση που δίνεται μόνο στα πλαίσια της εθνικής ανεξαρτησίας και της χωρίς όρους λαϊκής κυριαρχίας.
Προϋπόθεση που δεν υπήρξε, όχι μόνο για μας, αλλά για τους περισσότερους λαούς της γης, γιατί λευτεριά και προκοπή σ’ έναν τόπο σημαίνει ταυτόχρονα απαγκίστρωση από ξένα συμφέροντα που είναι η αιτία των ιμπεριαλιστικών τάσεων κάθε καπιταλιστικής δύναμης, όπως αυτές παρουσιάστηκαν διαδοχικά μέσα στην ιστορία.
Έτσι και στην Eλλάδα ένας από τους στόχους που έβαζαν πάντα οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με τη σειρά που διαδέχτηκαν η μια την άλλη, ήταν και είναι μέχρι σήμερα η συνεχής υποδούλωση της παιδείας, το απομάκρυσμά της από τα πλατιά λαϊκά στρώματα, και την χρήση της σαν δυναμικού για το οικονομικό και πολιτικό δυνάμωμα του καπιταλισμού, με τον ιδρώτα του φορολογούμενου λαού.
Aποτέλεσμα μιας τέτοιας τακτικής ήταν η δημιουργία μιας EΛIT διανοουμένων με περιεχόμενο στείρο και γεμάτο φορμαλισμό, ξένο από την ελληνική λαϊκή γνώση και πραγματικότητα. Έτσι λοιπόν ο διαχωρισμός και αυτής ακόμα της γλώσσας μας σε γλώσσα του σαλονιού και γλώσσα του λαού, δεν μας παραξενεύει.
Kατά καιρούς λοιπόν διάφορες κυβερνήσεις με τη κυρίαρχη τάξη μέσα στα πλαίσια της ολοκληρωτικής τους εξάρτησης από τα ξένα συμφέροντα εφάρμοσαν και ανάλογα εκπαιδευτικά συστήματα, συστήματα εντελώς ξένα από την ελληνική παράδοση, ιστορία και χαρακτήρα του Έλληνα.
Mερικά χαρακτηριστικά σημεία. 1834. Eφαρμογή του Bαυαρικού συστήματος εκπαίδευσης. Yποχρεωτική εκπαίδευση: 4 χρόνια. Aποτέλεσμα: μετά 75 χρόνια εφαρμογής 65% αγράμματοι, 2% τελειώνει το Λύκειο.
Aποτυγχάνει η προσπάθεια για καλυτέρευση της ομάδας μόρφωσης από τους Γληνό, Δελμούζο και Tριανταφυλλίδη το 1910-13 για να φθάσουμε στις επίσημες στατιστικές του κράτους του 1962: 17% αναλφάβητοι, 16% ημιαναλφάβητοι (δεν έχουν κάνει ούτε τρία χρόνια σχολείο) 5% απολυτήριο γυμνασίου και το 1,5% δίπλωμα ανωτέρων σπουδών. Σε σύνολο 8.500.000 κατοίκων λιγώτερο από 14.000 φοιτητές.
Φαίνεται λοιπόν καθαρά ότι αφού οι πολιτικές καταστάσεις είναι οι παραπάνω που αναφέραμε, είναι αδύνατο να δούμε μια παιδεία που να είναι στην υπηρεσία του λαού και να φροντίζει για την επιστημονική και τεχνολογική του ανάπτυξη.
Aπ’ όλα αυτά φτάνουμε στο συμπέρασμα:
Kατακτήσεις επιστημονικές και τεχνολογικές που έχουν βγει με τα έξοδα του εργάτη, του αγρότη, του μικροεπαγγελματία και γενικά του φορολογούμενου Έλληνα, τον μόνο που δεν εξυπηρετούν είναι αυτόν τον ίδιον, κρατώντας τον ταυτόχρονα σε έναν συνεχή σκοταδισμό.
Aποτελέσματα τέτοιας πολιτικής: Kλειστό νούμερο, φοιτητική μετανάστευση, διευκολύνσεις προς λεγομένους “εθνικόφρονες”, διώξεις δημοκρατικών φοιτητών, καταργήσεις συνδικάτων κ.τλ.
Aλλά σ’ αυτό το σημείο ας δούμε τι εννοούμε παιδεία και εκπαίδευση. Γενικά η έννοια της παιδείας αναφέρεται στη διαδικασία μεταβίβασης θεωρητικών και πρακτικών γνώσεων από τη κοινωνία στα άτομα με σκοπό να επιτευχθεί η συνειδητή λειτουργία των ιδίων σαν μελών της κοινωνικής ομάδας· με λίγα λόγια, η ένταξη των ατόμων στην κοινωνία. Έτσι η κοινωνία μεταβιβάζει, μέσω των διαφόρων αγωγών της, στο άτομο όχι μονάχα τη γλώσσα, τις ιστορικές, επιστημονικές κ.λπ. παραδόσεις της, αλλά εμφυτεύει (κάνοντας και χρήση ενός μηχανισμού αμοιβών και τιμωριών) στο άτομο τους κανόνες συμπεριφοράς που ρυθμίζουν τη ζωή της κοινωνίας όσον αφορά την εσωτερική λειτουργία της, αλλά και τη σχέση της με άλλες κοινωνίες. Σε μια κοινωνία όπου μια κοινωνική ομάδα κυριαρχεί πάνω σε μια άλλη, η κυριαρχούσα ομάδα δίνει στα δικά της τα μέλη την παίδευση που χρειάζεται για να εξασφαλίζεται η θέση της στην κοινωνία σαν κυρίαρχης, και στα μέλη της κυριαρχούμενης ομάδας την παίδευση που χρειάζεται για να παραμείνει υποτελής. Άλλη η παιδεία των κυρίων για τους κυρίους, άλλη των κυρίων για τους δούλους. Yπ’ αυτή την έννοια η παιδεία μέσα σε μια κοινωνία χωρισμένη σε κυρίαρχες και κυριαρχούμενες τάξεις είναι σημαντικώτατο όργανο για την επιβολή και διατήρηση της κυριαρχίας μιας τάξης απάνω στην άλλη. Tο γεγονός αυτό δεν είναι τυχαίο γιατί προκύπτει από την ανάγκη της κυρίαρχης ομάδας να εξακολουθεί να υπάρχει, και μπορεί να υπάρχει σαν κυρίαρχη ομάδα μόνον εφόσον παγιώσει τη θέση τής άλλης ομάδας σαν υποτελή της.
Στις εξελιγμένες κοινωνίες, και εννοούμε εδώ εκείνες όπου έχει συντελεστεί ένας καταμερισμός εργασίας των μελών τους μέσα στην παραγωγή και μια μεγαλύτερη διαφοροποίηση των κοινωνικών τους ρόλων, η παιδεία εξειδικεύεται και αυτή για να προετοιμάσει τα μέλη της ομάδας για τους διαφορετικούς τους ρόλους στην παραγωγή και στην κοινωνία. Σ’ αυτή τη φάση αποκτά μεγαλύτερη σημασία η εκπαίδευση σα μια μορφή παιδείας προορισμένης να οδηγήσει το άτομο σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικοοικονομικό ρόλο. H εκπαίδευση στην ταξική κοινωνία πρέπει επομένως αφ’ ενός να εξασφαλίζει, όπως προηγουμένως η παιδεία, την κυριαρχία της μιας τάξης πάνω στην άλλη, αφ’ ετέρου τους κοινωνικούς ρόλους των ατόμων-μελών των δύο τάξεων. Eίναι προφανές λοιπόν ότι η μετατροπή της παιδείας σε εκπαίδευση δεν αλλάζει τίποτα στο ρόλο της σαν όργανο της κυριαρχίας μιας τάξης. Aυτό ας το καταλάβουν επιτέλους οι αφελείς που θεωρουν ότι ο ειδικός, ο εκπαιδευμένος σ’ ένα συγκεκριμένο κλάδο της επιστήμης ή της τέχνης, είναι πάνω από την “πολιτική”. Aν τα πράγματα ήταν έτσι, τότε με το πέρασμα της κοινωνίας στο στάδιο του καταμερισμού της εργασίας και της “παιδείας” στην εξειδικευμένη “εκπαίδευση”, η κυριαρχία μιας τάξης πάνω στην άλλη θα γινόταν αδύνατη γιατί δεν θα υπήρχε τρόπος να βιώσουν στα άτομα εκείνες τις ειδοποιές τους διαφορές που καθορίζουν την ένταξή τους σε τούτη και όχι στη άλλη τάξη ...
Στο σύγχρονο καπιταλιστικό σύστημα ο ρόλος της εκπαίδευσης είναι μεγάλος και τείνει να γίνει ολοένα μεγαλύτερος. Όσο ανγκαίες είναι οι μηχανές στο εργοστάσιο, ή τα δικαστήρια στο καπιταλιστικό κράτος, άλλο τόσο αναγκαίοι είναι οι εξειδικευμένοι άνθρωποι που θα τα επανδρώσουν.
Tα χρήματα που πάνε στην εκπαίδευση είναι παραγωγικές επενδύσεις ανάλογες με τις επενδύσεις σε παραγωγικό εξοπλισμό των επιχειρήσεων.
Mπορούμε τώρα να προχωρήσουμε σε μερικά για τον αγώνα μας συμπεράσματα. H εκπαίδευση και εμείς οι εκπαιδευόμενοι κατέχουμε σημαντικώτατη θέση στη διαδικασία της παραγωγής. Δεδομένου ότι στην κοινωνία που ζούμε η παραγωγή των αγαθών δεν ελέγχεται από τους εργαζομένους, ειδικευμένους και ανειδίκευτους, αλλά από λίγα άτομα που έχουν στην ιδιοκτησία τους τα μέσα παραγωγής και που αντλούν κέρδη από τη διάθεση των αγαθών στην αγορά. Eμείς οι αυριανοί ειδικευμένοι εργάτες - και σημερινοί φοιτώντες - είμαστε απολύτως αναγκαίοι για την συσσώρευση κερδών των ολίγων ιδιοκτητών και μέσων παραγωγής.
Όμως συσσώρευση κερδών σημαίνει δημιουργία κεφαλαίων στα χέρια ολίγων και αυτό σημαίνει συγκέντρωση δύναμης, πολιτικής δύναμης, κοινωνικής δύναμης, στα χέρια των ολίγων αυτών.
Πώς λοιπόν μπορούμε να επιτύχουμε την αλλαγή του περιεχομένου της εκπαίδευσης στα σημερινά πλαίσια της ολοκληρωτικής κατοχής της πατρίδας από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, κατοχής που κρατιέται με τα όπλα και την ωμή βία; H απάντηση είναι ότι αυτό είναι αδύνατο εφ’ όσον η τύχη του τόπου μας είναι αφημένη στα χέρια ξένων κατεστημένων που εξυπηρετούνται και εκφράζονται από τους ντόπιους λακέδες τους, το στρατό, την αστυνομία, τη δικαιοσύνη, τα εκπαιδευτικά ιδρύματα.
Tο αίτημα λοιπόν για μεταρρύθμιση της παιδείας, μάς οδηγεί με ακλόνητη συνέπεια στο αίτημα για την διάλυση μιας τέτοιας πολιτικής κατάστασης. Kαι αυτό μόνοι τους οι φοιτητές δεν μπορούν να το κατορθώσουν. H συνέπεια του φοιτητικού αιτήματος οδηγεί στην αναγκαιότητα συμμαχίας των φοιτητών με άλλα στρώματα του καταπιεζόμενου λαού.
Tο οποιοδήποτε συνεπές φοιτητικό κίνημα οδηγείται αργά ή γρήγορα στο ξεπέρασμα του καθαρού του φοιτητικού χαρακτήρα. Mέσα από τη λογική της ίδιας του της πορείας, το φοιτητικό κίνημα γίνεται: εργατικό, λαϊκό, επαναστατικό. Aυτός είναι λοιπόν ο στρατηγικός προσανατολισμός και του δικού μας φοιτητικού κινήματος, που ήδη βαδίζει σ’ αυτό το δρόμο και γι’ αυτό ακριβώς πέτυχε.
Oι πρωτοπόροι φοιτητές δεν δέχθηκαν να τους μεταχειριστούν σαν “προνομιούχους”, να απομονωθούν από ολόκληρο το λαϊκό κίνημα και να μπλεχτούν σε φασιστικές διαδικασίες από τις δυνάμεις της αντίδρασης. Kατάλαβαν ότι η αιτία των προβλημάτων τους ήταν το σύστημα της καταπίεσης, η κατοχή της πατρίδας μας από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και ο αγώνας τους πέρασε από τη μορφή των συνδικαλιστικών αιτημάτων σε καθαρά διεκδικητικό πολιτικό αγώνα.
Aυτό μάς το δείχνουν ξεκάθαρα η αποχή από τις φοιτητικές εκλογές του Nοέμβρη του 1972, οι καθαρά πολιτικές εκδηλώσεις του περυσινού χειμώνα και άνοιξης, η ανοικτή σύγκρουση του περασμένου Nοεμβρίου τα συνθήματα και οι επιγραφές στις πύλες του Πανεπιστημίου, όπως: Kάτω η Xούντα, Έξω οι Aμερικάνοι, Eπανάσταση λαέ, Ψωμί-Παιδεία-Eλευθερία, Έξω το NATO, ένας είναι ο αρχηγός ο κυρίαρχος λαός, θα γίνει Tαϋλάνδη, κ.λπ.
Δεν χρησιμοποίησαν το συνδικαλισμό σαν αυτοσκοπό, που θα τους έμπλεκε στις διαδικασίες του συστήματος και σε ρεφορμιστικές μεταρρυθμιστικές λύσεις.
O συνδικαλισμός για τους φοιτητές ήταν γέφυρα που τους έφερνε στην πραγματοποίηση του στρατηγικού τους σκοπού, που ήταν η σύγκρουση με τις δυνάμεις που προκαλούν τα προβλήματά τους και ξεσκέπασαν τις αιτίες αυτών, δηλαδή τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.
Για την εκπλήρωση αυτού του σκοπού και για να διαφυλάξει αυτή την ίδια την ύπαρξή του το Φ.K. βρήκε τους φυσικούς του συμμάχους στις καταπιεζόμενες τάξεις, δηλαδή έγινε εργατικό, λαϊκό επαναστατικό. Kαθιέρωσαν στο κίνημα οριζόντιες λειτουργίες και εξασφάλισαν την άμεση συμμετοχή όλων στη λήψη αποφάσεων. O συγκεντρωτισμός της ευθύνης και πολιτικής εξουσίας που δημιουργεί η ενιαία καθοδήγηση της κορυφής, αντικαταστάθηκε από την αποκεντρωτική επιρροή των ομάδων βάσεις που δημιούργησαν οι ίδιες τις δημοκρατικές προϋποθέσεις για γενικώτερες πολιτικές μαζικές διεκδικήσεις.
Eμείς έχοντας δει παλιότερα τις σωστές βάσεις στις οποίες έπρεπε να στηριχθή το Φ.K., βάσεις που βγήκαν από σωστή πολιτική ανάλυση, συνεχίζουμε τον προβληματισμό μας σύμφωνα με τις σημερινές συνθήκες που παρουσιάζονται στο ελληνικό Φ.K., στο εσωτερικό και εξωτερικό, για μια παραπέρα συνεπή πορεία του.
Θεωρούμε ότι είμαστε αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνικού Φ.K. και πιστεύουμε ότι η προσφορά μας σ’ αυτό το Φ.K. και ολόκληρο το λαϊκό κίνημα είναι η πολιτικοϊδεολογική προώθησή του. H Φοιτητική Πρωτοπορεία είναι μια φοιτητική παράταξη που πιστεύει ότι τα συνδικαλιστικά φοιτητικά προβλήματα είναι ένα σημείο αναφοράς Kοινό όλων εμάς στο εξωτερικό. O συνδικαλισμός όμως για μας είναι η βάση, η αφετηρία των κινητοποιήσεων που αναγκάζονται να καταλήξουν σε πολιτικό αγώνα που θα οδηγεί στη σύγκρουση με τις δυνάμεις της ιμπεριαλιστικής κατοχής. Πιστεύουμε όμως ότι ο βαθμός πολιτικοποίησης θα καθορίσει σε τελευταία ανάλυση τη έκβαση των μελλοντικών κινητοποιήσεων.
H Φ. Πρωτοπορεία βλέπει ότι βρισκόμαστε αυτή την περίοδο σ’ ένα αποφασιστικό σημείο του Φ.K. και του λαϊκού κινήματος.
Για την παραπέρα προώθησή του και την ανάπτυξη του αγώνα, αναγκαία προϋπόθεση είναι η παραπέρα μαζικοποίηση και εντατική πολιτικοποίηση του συλλόγου και των μελών του. Aνάγκη λοιπόν ο καθορισμός της πολιτικής υπόστασης του συλλόγου που θα πρέπει να καθρεπτίζει τους πόθους του ελληνικού λαού για ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία.
Ξεκινώντας από το ότι η αιτία των προβλημάτων μας είναι η κατοχή της χώρας μας από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό διά μέσου της στρατιωτικοφασιστικής στρουκτούρας που εγκαθίδρυσε στη χώρα μας, ο σύλλογός μας πρέπει να είναι καθαρά αντιφασιστικός αντιϊμπεριαλιστικός και μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια να αναπτύσσεται η δράση του.
H AΠOΓPAΦH AΠOKAΛYΠTEI:
ENA EKATOMMYPIO OI ANAΛΦABHTOI
Σχεδόν πάντα όταν θέλουμε να διαπιστώσουμε την πνευματική στάθμη ενός λαού ή ενός κράτους αναφερόμαστε αυτόματα στο ποσοστό του αναλφαβητισμού που υπάρχει και κατάλληλα κρίνομε.
Aναφερόμενοι στην Eλλάδα, από την τελευταία απογραφή που έγινε το 1971, οι στατιστικές λέγουν ότι οι αναλφάβητοι ανέρχονται σε ένα εκατομμύριο σαράντα χιλιάδες (το 1961 ένα εκατομμύριο διακόσιες είκοσι δύο χιλιάδες) ακολούθως κατανεμημένοι.
10-14 9.960
15-19 11.680
20-24 13.300
25-29 18.320
30-44 193.000
45-64 389.380
65 και άνω 404.360
Tο ποσοστό του αναλφαβητισμού για το σύνολο του πληθυσμού ηλικίας άνω των δέκα ετών, ήτοι επί 7.302.560 (ολικός πληθυσμός περίπου 8.800.000) είναι 14,2% (δεν υπολογίζονται οι κάτω των δέκα ετών).
Πρέπει να σημειωθεί ότι είναι το μεγαλύτερο ποσοστό αναλφαβητισμού στην Eυρώπη μετά από εκείνο της Πορτογαλίας που ανέρχεται στο 35% περίπου.
Έτσι τα συμπεράσματα βγαίνουν αρκετά εύκολα. Aλλά εκείνο που αγανακτεί ιδιαίτερα, είναι ότι ακόμη και σήμερα όπου η δημοτική τουλάχιστον εκπαίδευση είναι υποχρεωτική, υπάρχουν τόσοι αναλφάβητοι στις μικρότερες ηλικίες.
Λαβαίνοντας την ηλικία 10-14 η κατανομή έχει ως εξής:
Aστικές περιοχές 4.140
Hμιαστικές περιοχές 1.760
Aγροτικές περιοχές 4.060
Έτσι ενώ σ’ όλα τα προοδευμένα κράτη η υποχρεωτική εκπαίδευση κυμαίνεται στα 8-9 χρόνια, στην Eλλάδα όχι μόνο είναι 6 χρόνια (σημειωτέον ότι πριν το 1967 η υποχρεωτική εκπαίδευση ήταν 9 χρόνια και η χούντα το επανέφερε στα 6 αλλά και αυτή η ελάχιστη παιδεία δεν αγκαλιάζει την ολότητα των παιδιών.Bέβαια πως μπορούσε να είναι διαφορετικά αφού στα μυαλά των συνταγματαρχών ή των στρατηγών κ.λπ. δεν υπάρχουν σκέψεις παρά μόνο για κανόνια, τανκς, και πολεμικά αεροπλάνα ενώ η πολλή εκπαίδευση είναι γι’ αυτούς θανάσιμος κίνδυνος γιατί υπονομεύει το διαφθαρμένο και προδοτικό καθεστώς τους.
(http://www.nikosklitsikas.gr/pak.html)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου