Διεθνής εμπειρία και κ. Μάρα ΖαχαρέαΣτο ζήτημα της κ. Μάρας Ζαχαρέα,
στο οποίο βλέπω ότι αρκετοί εμμένετε.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Στις προηγούμενες εκλογές, για δεύτερη φορά, ο κ. Ρουσόπουλος είναι υποψήφιος βουλευτής στο ψηφοδέλτιο επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας (διορισμένος δηλαδή από τον πρωθυπουργό) και μετεκλογικά, συνεχίζοντας να απολαμβάνει την πλήρη στήριξη του προέδρου, αναλαμβάνει τη νευραλγική θέση του υπουργού επικρατείας και κυβερνητικού εκπροσώπου, αρμόδιος για να εποπτεύει τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Μάλιστα, το momentum θεωρείται εξαιρετικά κρίσιμο, αφού την ίδια περίοδο έχουν προκηρυχθεί οι ραδιοφωνικές άδειες λειτουργίας αλλά και οι ψηφιακές συχνότητες. Παράλληλα, η σύζυγος του υπουργού, συνεχίζει την εξαιρετικά επιτυχημένη σταδιοδρομία της, εξασφαλίζοντας μια ιδιαιτέρως καλή μεταγραφή στον όμιλο Alter, ως συμπαρουσιάστρια του κεντρικού δελτίου ειδήσεων, ως ραδιοφωνική παραγωγός στον ρ/σ Real FM και τέλος έχει ξεκινήσει ίδια επιχειρηματική δραστηριότητα, ως συνεκδότρια free press περιοδικών και στο προσεχές μέλλον συνιδιοκτήτρια τηλεοπτικού καναλιού και ραδιοφώνου στο διαδίκτυο.Τίποτε μεμπτό δεν θα μπορούσε κανείς να διαπιστώσει στις δύο αυτές επαγγελματικές παρουσίες, αν τις δει κανείς ξεχωριστά. Όταν όμως συνδέονται, πιστεύω ακράδαντα ότι δημιουργούν ένα άνευ προηγουμένου ηθικό ασυμβίβαστο. Επ’ αυτού η διεθνής εμπειρία είναι πολύτιμη για τη χώρα, η οποία ναι μεν γέννησε την Δημοκρατία, σήμερα όμως υπηρετεί προφανώς άλλες αρχές. Το παράδειγμα της Γαλλίας είναι ενδεικτικό. Πρόκειται για τις κυρίες Κριστίν Οκράν και Μπεατρίς Σενμπέργκ, κορυφαίες δημοσιογράφους της Γαλλικής τηλεόρασης, οι οποίες ωστόσο παραιτήθηκαν από την θέση τους όταν οι σύζυγοί τους (Μπερνάρ Κουσνέρ υπουργός εξωτερικών και Ζαν Λουί Μπορλό υπουργός οικονομικών) ανέλαβαν τα καθήκοντα τους ως υπουργοί της νέας κυβέρνησης. Η Μπεατρίς Σενμπέργκ μάλιστα, σε ένδειξη επαγγελματικής ευθιξίας, είχε παραιτηθεί από την θέση της ήδη από την αρχή της προεκλογικής περιόδου, ξεκαθαρίζοντας ότι ακόμη κι αν εκείνη κρατήσει την αμεροληψία της, δύσκολα θα γινόταν πιστευτή από τους συμπατριώτες της. Η κ. Σενμπέργκ, βέβαια, φαίνεται ότι έχει σε κάποια υπόληψη την αντίληψη των Γάλλων πολιτών. Τον ίδιο σεβασμό στην αντίληψη των Ελλήνων πολιτών οφείλει να επιδείξει, αν όχι η κ. Ζαχαρέα, ο κ. Ρουσόπουλος, αν όχι ο κ. Ρουσόπουλος, τότε σίγουρα ο κ. Πρωθυπουργός.Θα ήταν όμως φαλλοκρατικό να ζητήσω, όπως κάποιοι από εσάς, να αφήσει η κ. Ζαχαρέα την εργασία της ή να πάψει να φροντίζει τα προς το ζην της οικογένειας της. Άλλωστε, κατά δήλωση των ιδίων, η αξιοσημείωτη ευμάρεια της οικογένειας οφείλεται κατά κύριο λόγο στην δική της επαγγελματική επιτυχία. Αν λοιπόν αυτή είναι η άποψη του ζεύγους, τότε ο κ. Ρουσόπουλος είναι εκείνος που για να προστατεύσει και το δικό του όνομα και εκείνο της συζύγου του πρέπει να αποχωρήσει από τη θέση αυτή, με δεδομένο μάλιστα ότι υπήρξε και εκ των βασικών εμπνευστών του περίφημου «βασικού μετόχου». Όσο εκείνος διατηρεί αυτή τη θέση, η σύζυγός του δεν μπορεί να θεωρείται αμερόληπτη δημοσιογράφος, πολλώ μάλλον να είναι εκδότρια και συνιδιοκτήτρια media, όπως φέρεται να είναι. Ακόμη περισσότερο δεν μπορεί ως σύζυγος του να διεκδικήσει στο μέλλον έστω κι ένα κομματάκι από την πίττα (που εκείνος διανέμει) της εξαιρετικά πλούσιας κρατικής διαφήμισης. Η υπόθεση είναι κλασική περίπτωση αυτού που διεθνώς αποκαλείται «σύγκρουση καθηκόντων» και εκθέτει όχι μόνο τους ίδιους, αλλά και το κόμμα της ΝΔ και τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Αν λοιπόν δεν ενεργήσει ο ίδιος ο κ. Ρουσόπουλος προς αυτήν την κατεύθυνση, τότε ο πρωθυπουργός οφείλει να τον «παραιτήσει» από τη συγκεκριμένη θέση. Η συνύπαρξη αυτή «δημιουργεί λάθος πρότυπα και προσβάλλει τους Έλληνες πολίτες»…
*Διεθνής Εμπειρία και κόμματα «εστιατόρια»
Η διεθνής εμπειρία και πρακτική είναι αυτή που μπορεί να μας βοηθήσει να ξεδιαλύνουμε κι άλλες παρεξηγήσεις. Το έχω επαναλάβει και στο παρελθόν προς τεκμηρίωση της πάγιας άποψής μου για εφαρμογή του κριτηρίου «πολιτικής ενοχής» (αυτό σημαίνει ότι, οι πολιτικοί , λόγω δεσπόζουσας θέσης, πρέπει να παραιτούνται από θέσεις εξουσίας όταν προκύπτουν αποχρώσες ενδείξεις ενοχής, για να εξισώνονται με τους κοινούς θνητούς και να διευκολύνουν τη διαλεύκανση της υπόθεσης). Ας δούμε το παράδειγμα του Βρετανού υπουργού Εργασίας, Πίτερ Χέιν, ο οποίος βρέθηκε στο επίκεντρο μεγάλου σκανδάλου γύρω από τη χρηματοδότηση του Εργατικού Κόμματος, υπέβαλε την παραίτησή του, δηλώνοντας ότι «Θα ελεγχθώ, θα παραιτηθώ για να “καθαρίσω” όνομά μου, και τότε θα επιστρέψω». Ο κ. Χέιν δεν περίμενε να αποφανθεί η δικαιοσύνη για να πράξει τα δέοντα, ούτε ασφαλώς πέρασε από κανενός το μυαλό ότι απλώς θα κατέθετε την κομματική του ταυτότητα και θα παρέμενε ανεξάρτητος βουλευτής( για να θυμηθούμε τα δικά μας περί ανεξαρτητοποίησης…). Την ίδια στιγμή, προφανώς και το Εργατικό Κόμμα δεν θεωρεί εαυτό «εστιατόριο» κατά την ατυχή έκφραση της υπουργού Εξωτερικών, κ. Ντόρας Μπακογιάννη, η οποία αντιτάχθηκε προ ημερών στην εφαρμογή του τεκμηρίου πολιτικής ενοχής δηλώνοντας ότι τα κόμματα δεν είναι εστιατόρια, όπου έρχεται και φεύγει κανείς ανά πάσα ώρα και στιγμή. Αντίθετα, θα έλεγα ότι το κάθε υγιές και σύγχρονο κόμμα οφείλει να απομακρύνει όσα τυχόν από τα στελέχη του θεωρήσουν το κόμμα «εστιατόριο» στη λογική του «ήλθον, έφαγον και απήλθον». Το τεκμήριο πολιτικής ενοχής πρέπει να αρχίσει να εφαρμόζεται και στη χώρα μας, ειδάλλως πολύ σύντομα θα απωλέσει το σύνολο του πολιτικού κόσμου όλην του την αξιοπιστία.Διεθνής εμπειρία και κομματική πειθαρχίαΠολύτιμη είναι η διεθνής εμπειρία και στο πολυθρύλητο πλέον ζήτημα της κομματικής πειθαρχίας. Θα υπενθυμίσω μόνο ότι η Σιδηρά Κυρία της Βρετανίας, Μάργκαρετ Θάτσερ σε καιρούς παντοδυναμίας και μεγάλης λαοφιλίας της είχε «χάσει» στη Βουλή περί τα 32 νομοσχέδια, ορισμένα εκ των οποίων ήταν εξαιρετικά κρίσιμα για την εξέλιξη της κυβερνητικής της πολιτικής. Μάλιστα, κανένας δεν σκέφτηκε ότι αυτή η καταψήφιση των νομοσχεδίων από μέρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος της θα επέφερε τη διαγραφή των στελεχών αυτών ή άλλες εις βάρος τους κυρώσεις. Προφανώς και η Θάτσερ δεν ένιωσε «όμηρος» αυτής της συμπεριφοράς των στελεχών της, ούτε ασφαλώς οδήγησε τη χώρα της σε εκλογές με αυτήν την δικαιολογία. Και ακόμη παραπέρα. Προφανώς και δεν επέτρεψε σε υπουργούς της να εκτοξεύουν απειλές ένθεν κακείθεν και να προδιαγράφουν εξελίξεις τόσο σημαντικές όπως η προκήρυξη εκλογών**.
Ουδείς εξ ημών (όσο υψηλούς θώκους κι αν κατέχει, από όποια πολιτική οικογένεια και αν προέρχεται) μπορεί να απειλεί συναδέλφους κοινοβουλευτικούς, κραδαίνοντας επί των κεφαλών τους την σπάθη της προσφυγής στην κάλπη. Κανείς δεν είναι όμηρος κανενός. Το κόμμα δεν είναι τσιφλίκι κανενός. Οι εκβιασμοί και τα διλήμματα δεν στέκουν για πολύ στις Δημοκρατίες. Σταθερότητα χωρίς πρόοδο εξυπηρετεί μονάχα εκείνους που ωφελούνται από τη διαιώνιση μιας συγκεκριμένης κατάστασης. Έστω κι αν οι λαοί δυστυχούν…
***Ανακεφαλαιώνοντας:Φίλοι bloggers, η σύγκριση των πολιτικών ηθών στον τόπο μας με τα παραδείγματα από άλλες προηγμένες δημοκρατίες δείχνει πόσο δρόμο πρέπει να διανύσουμε για να ξεφύγουμε από τις νοσηρότητες που μας τραβάνε προς τα πίσω και να προχωρήσουμε μπροστά. Η κοινωνία παρακολουθεί ανήσυχη τα φαινόμενα διαπλοκής και διαφθοράς, την έλλειψη πολιτικής ευθιξίας, τον αυταρχισμό. Συμμερίζομαι τον θυμό σας. Η αγωνία σας είναι και δικιά μου και μάλιστα μεγαλύτερη, γιατί η δική μου ευθύνη είναι μεγαλύτερη. Πιστεύω στην πολιτική, πιστεύω στις κοινωνικές διεργασίες, πιστεύω στις δυνατότητες αυτού του τόπου. Γνωρίζω ότι δεν είμαι μόνος. Σε όλα τα κόμματα υπάρχει ένα υγιές κομμάτι που αντιστέκεται και στη Νέα Δημοκρατία επίσης.Αρκετά με τις σιωπηλές πλειοψηφίες! Ήλθε η ώρα να βρούμε πρώτοι εμείς την τόλμη να απομονώσουμε όλα εκείνα τα νοσηρά στοιχεία που παρείσφρησαν στο κόμμα και αλώνουν καθημερινά με τις συμπεριφορές τους το οικοδόμημα. Να βρούμε την τόλμη να κατονομάσουμε συγκεκριμένα τους λίγους εκείνους που μπήκαν στην πολιτική φτωχοί και σήμερα υπερηφανεύονται δεξιά και αριστερά για τα βαθιά τους πλούτη, χρεώνοντας τα –πού αλλού- στις συζύγους τους και στις ευγενείς καταβολές τους (πολλοί είμαστε εκείνοι που τους θυμόμαστε επαίτες μιας όποιας θεσούλας)! Να βρούμε την τόλμη να αντικρούσουμε όσους δε διστάζουν να κάνουν συνένοχο ακόμη και τον ίδιο τον πρωθυπουργό στην προκλητική στάση ζωής τους!
**** Να βρούμε την τόλμη να μιλήσουμε με ξεκάθαρα λόγια για αυτούς που πορεύονται στον δημόσιο βίο με μόνη περγαμηνή την δράση τους στα κόμματα και στις κομματικές νεολαίες, τις στενές σχέσεις με υπουργούς, δίχως μισό ένσημο και με λιγοστές σπουδές περιφέρονται ως καταξιωμένοι τεχνοκράτες! Διότι, η βάση του κόμματος, ο ουσιαστικός του πυρήνας συνεχίζει να είναι υγιής, να θυμάται τις δεσμεύσεις, να μένει σταθερός στις αξίες και τις ιδέες που υποσχεθήκαμε να υπηρετήσουμε.Ωστόσο, η κατάσταση είναι δύσκολη. Όσοι κερδίζουν από την πολιτική, έχοντας χάσει και τα τελευταία υπολείμματα προσωπικής αξιοπρέπειας και πολιτικής ευθιξίας, πολεμούν (υπέρ εστιών αλλά όχι υπέρ βωμών...), υποστηρίζοντας ο ένας τον άλλο. Και ακολουθώντας τα διδάγματα του Μέττερνιχ και του Γκαίμπελς, προσπαθούν να σπιλώσουν ή να διακωμωδήσουν όσους αντιστέκονται. Δεν θα μας κάμψουν. Έχουμε την κοινωνία με το μέρος μας.
Η Ιστορία θα μας κρίνει όλους
.…………………………………………………..
Σημειώσεις:
*Το Φεβρουάριο του 2003, ο τότε εκπρόσωπος Τύπου της Ν.Δ. κ. Θοδωρής Ρουσόπουλος δήλωνε: «Η διαφθορά που συνοδεύει την κυβέρνηση Σημίτη οδηγεί τον τόπο σε αδιέξοδα, προβάλλει λάθος πρότυπα και προσβάλλει τους Ελληνες πολίτες».**Μολονότι η αγγλική συνταγματική νομοθεσία δεν διέθετε ούτε διαθέτει το άρθρο 84 του ελληνικού συντάγματος το οποίο με τη σοφία του κάνει διάκριση μεταξύ προτάσεως δυσπιστίας και προτάσεως εμπιστοσύνης, όπου για την πρώτη (καταψήφιση, άρα πτώση της κυβέρνησης) απαιτείται πλειοψηφία 151 βουλευτών, δηλαδή του απόλυτου αριθμού των βουλευτών, ενώ για την πρόταση ανανέωσης εμπιστοσύνης απαιτεί την πλειοψηφία των παρόντων βουλευτών που δεν μπορεί να είναι μικρότερη των 120 κατά τη διατύπωση του συντάγματος, των 2/5 δηλαδή του κοινοβουλίου.
***Στην τελευταία Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, η κ. Ντόρα Μπακογιάννη δήλωσε : «Αν ένας βουλευτής της Ν.Δ. καταψηφίσει ένα νομοσχέδιο… ο Κώστας Καραμανλής και η κυβέρνηση δεν θα γίνουν όμηρος κανενός. Θα πάμε σε εκλογές».
****Στην εκπομπή του Alpha Radio “Kάτι Τρέχει», απαντώντας σε σχόλια ακροατών για τον προκλητικό και πολυέξοδο τρόπο ζωής που ακολουθεί, ο κ. Γιώργος Βουλγαράκης δήλωνε: «Δεν κρύφτηκα ποτέ από κανέναν. Αν κανείς απολαμβάνει ένα επίπεδο ζωής που το δικαιολογεί η συγκρότηση του, η περιουσία του, αυτό είναι θέμα δικό του. Πάντα ζούσα έτσι. (…) Για να με κρατά ο πρωθυπουργός στην κυβέρνηση όλα αυτά τα χρόνια, κάτι παραπάνω προσφέρω».
Επιστροφή στο Ο Πέτρος Τατούλης τόλμησε…
Σίβυλλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου