Παντελή Οικονόμου, παλιέ μου φίλε…

“Καλώς ναρθούν και του Κουτσόγιωργα οι δασύτριχοι πολίτεςκαι οι γνωστοί ιθαγενείς, της Αυριανής οι τρωγλοδύτες”
Διονύσης Σαββόπουλος
Πρωί-πρωί άνοιξα τη zougla.gr στη στήλη «ΑΠΟΨΕΙΣ» και ομολογώ με πλημμύρισε η νοσταλγία.
(Διαβάστε:http://www.zougla.gr/news.php?id=13119)
Πήγα πίσω στα χρόνια της δικτατορίας. Τότε που αγωνιζόμαστε στον ίδιο αγώνα.
Αλήθεια, που αγωνιζόμαστε;
Μα που αλλού; Στη Λέσχη Νέων της ΕΛΠΑ!
Και ποιος ήταν ο αγώνας;
Μα, το γνωστό πνευματικό άθλημα του bridge!!
Το πνευματικό άθλημα που λέγεται και «σκάκι της τράπουλας».
Το οποίο έχει πολλά προτερήματα.Μπορείς να βρίσκεις καλή παρέα.Μπορείς να περνάς την ώρα σου ευχάριστα (διότι οι φοιτητές του μαθηματικού Αθήνας ήταν τότε τόσο δραστηριοποιημένοι με τις σπουδές τους, ώστε θεωρούνταν οι πιο επίφοβοι αντίπαλοι … στην πρέφα! Εσύ τουλάχιστον, επιλέγοντας ένα παρόμοιο μεν αλλά κάπως πιο αριστοκρατικό άθλημα, απέφυγες – από τότε! – τον υφέρποντα λαϊκισμό της εποχής).
Μπορείς και να τζογάρεις ολίγον.
Έχει όμως ένα ελάττωμα.
Πρέπει να σκέπτεσαι.
Αυτό δε που μου έμεινε από τότε αξέχαστο, ήταν το βαθυστόχαστο στυλ με το οποίο εξηγούσες τους πολύπλοκους στρατηγικούς συλλογισμούς σου.
Συλλογισμούς τόσο προχωρημένους, που άφηνες άναυδους συντρόφους (στο bridge εννοώ, δεν υπήρχε ΠΑΣΟΚ τότε), ου μην αλλά (άμοιρε!) και αντιπάλους!
Και εφόσον οι αντίπαλοι ηρνούντο σθεναρώς να εμπεδώσουν τους συλλογισμούς αυτούς, επήρχετο το τραγικό αποτέλεσμα: Να χάνεις, επειδή δεν μπορούσες να διανοηθείς και να προβλέψεις τα απαράδεκτα λάθη των αντιπάλων!Άτυχε παίκτη!!!
Μέχρι εδώ, κανένα πρόβλημα και ελάχιστο ενδιαφέρον. Το πρόβλημα και δυστυχώς και το ενδιαφέρον, παρουσιάζεται όταν όλα τα προηγούμενα, συμπαθή και γραφικά, μεταφέρονται, 30 χρόνια αργότερα, στο χώρο της πολιτικής.
Θα έλεγα, το ίδιο βαθυστόχαστο στυλ μεταφέρεται “copy – paste” όπως λέμε κι εμείς οι Έλληνες.
Η πολιτική όμως, Παντελή παλιέ μου φίλε, δεν είναι bridge. Στην πολιτική ο τζόγος (ή, επί το πολιτικώς ορθότερον, το «διακύβευμα»), έχει συνέπειες στο φτωχό λαό μας. Οι πολιτικές επιλογές δεν έχουν να κάνουν με τις φοιτητικές πενταροδεκάρες των νεανικών μας χρόνων, αλλά με τη ζωή και την ευτυχία, ή τη δυστυχία, του Ελληνικού λαού. Και δεν είναι σωστό να παίζει κάποιος, Παντελή μου, με τα όνειρα και τον πόνο των Ελλήνων.
Και ακόμα χειρότερα, κάπου – κάπου, να γελάει με αυτόν τον πόνο.Θυμάμαι σε μια επέτειο του Πολυτεχνείου, ήσουνα καλεσμένος σε μια σχετική ραδιοφωνική εκπομπή. Ένας φίλος έκανε τηλεφωνική παρέμβαση και είπε ότι αυτός έδωσε τον ερασιτεχνικό σταθμό του για να ακουστεί η φωνή των φοιτητών. Είπε ακόμα ότι, αν ήξερε την εξέλιξη της ιστορίας, ποτέ δεν θα είχε δώσει το σταθμό και μετανιώνει που τον έδωσε. Και τότε Παντελή, έβαλες κάτι γέλια τρανταχτά..Που ήταν άραγε το αστείο κι εγώ ο χαζός ακόμα δεν το βλέπω;
Παντελή μου, θα σε πονέσω λίγο ακόμα γιατί θα σου θυμίσω μερικά παλιά πράγματα.Το 1974 διάλεξες να ακολουθήσεις έναν «ιστορικό ηγέτη» που, μέσα στη δικτατορία είχε την πρωτοφανή άποψη ότι «το κίνημα πέφτει μόνο με κίνημα», προπαγανδίζοντας – από το εξωτερικό! – την ένοπλη ρήξη με το καθεστώς Παπαδόπουλου και βρίσκοντας πολιτικούς συνομιλητές, μεταξύ άλλων απίθανων, την ομάδα «29 Μάη» του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου. Του ίδιου Γιωτόπουλου που, κατά δική του δήλωση, ζούσε «καταζητούμενος» πάνω από 20 χρόνια ως «Μισέλ» και βέβαια αλώνιζε στους Λειψούς με το περίφημο «κόκκινο σπίτι», ανεξέλεγκτος και ασύδοτος _ με τίνος πλάτες άραγε; - χωρίς να μπορούν να τον κουνήσουν οι κάτοικοι και η τοπική αυτοδιοίκηση.Τον ίδιο «ιστορικού ηγέτη» που κέρδισε τις εκλογές του ‘81 με το «ζιβάγκο» και με πρόγραμμα την εθνικοποίηση της “ΠΕΣΙΝΕ”, τα 12 μίλια στο Αιγαίο και το «βυθίσατε το ‘ΧΟΡΑ’».
Τον ίδιο που φώναζε από τα μπαλκόνια «θα καταργήσω τις αύρες και τα ΜΑΤ» γιατί, έλεγε, «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά». Εκτός απ το λαό όμως, τη δεξιά τη θυμόντουσαν και ο αλήστου μνήμης Νίκων Αρκουδέας, ο Βοσσινάκης, ο πρύτανις Σταθόπουλος, ο στρατηγός Δροσογιάννης και ο άλλος, ο μακαρίτης, που δεν αναφέρω το σύνθημα με το οποίο έγινε διάσημος, για λόγους ευγένειας. Και βέβαια, Παντελή μου, εφόσον δεν κατόρθωσε ολόκληρος Γιωργάκης να αναστήσει κάποιον νεκρό καταληψία του Χημείου, δεν νομίζω να το πετύχεις εσύ σήμερα.
Τον ίδιο που την ώρα που κραύγαζε «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», απεργαζόταν το Μάαστριχτ, για να κάνει αμέσως μετά την αυτοκριτική του (Από τότε που βγήκε η συγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο).Τον ίδιο που, ενώ διαδήλωνε «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο», υπέγραφε μια σειρά από συμφωνίες που οδήγησαν με μαθηματική ακρίβεια στην αποβιομηχάνιση της χώρας και την ιδιωτικοποίηση των ΔΕΚΟ.
Τον ίδιο που, καθιερώνοντας τις «αρπαχτές» των κρατικών επιχορηγήσεων στους «ημέτερους», κατάφερε να διαλύσει σε ανεπανόρθωτο βαθμό την οικονομία της χώρας, για νάχει το δικαίωμα σήμερα η Ντόρα να λέει: «Η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας είναι ο τουρισμός!!»
Τον ίδιο που διέλυσε την παιδεία και την έρευνα με τους Νόμους 1268/82 και 1514/85, διαιωνίζοντας και επιτείνοντας τα χάλια των ΑΕΙ και των ερευνητικών μας ιδρυμάτων.
Ναι Παντελή! Αυτόν του ίδιο που με την πολιτική του έκανε πρώτη δύναμη στα ΑΕΙ τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ!!!
Τον ίδιο που κορόιδευε λέγοντας «τι λες ρε Ηλία; Γίνονται τέτοια πράγματα;», όταν ο πολιτευτής του ΠΑΣΟΚ Χατζοπλάκης του κατάγγελνε τις τηλεφωνικές υποκλοπές.Που καμάρωνε το γνωστό ραδιοσταθμό που ο Γιάννης Ιωάννου αποκαλούσε «Κουράδιο», τον Τόμπρα, το Γερονικολό, τον Γαργαλάκο και το στρατό των πραιτωριανών «Αυριανιστών», φόβητρο όσων τολμούσαν να του κάνουν κριτική.Και που κατέληξε να τον «καρφώσει» και ο γνωστός Γιώργος Λιάνης, αποκαλώντας τον, μετά θάνατον, «αμοράλ» στο βιβλίο του «Ο τελευταίος αρχηγός».
Και μετά τον κατακλυσμό, Παντελή μου, τι;Τι κατορθώματα θα κάνετε, εσύ και οι ομοϊδεάτες σου, για να «ξαναμοιράσετε τον πλούτο», σε μια χώρα χρεωμένη για τα επόμενα 100 χρόνια; Που θα βρείτε «πλούτο» να μοιράσετε, όταν ολόκληρη Αμερική δεν μπορεί να αποκαταστήσει τα θύματα του «Κατρίνα»;
Μήπως θα ξανανοίξετε την «Αιγαίο» ή την Πειραϊκή – Πατραϊκή, να βρει δουλειά ο κοσμάκης;Εξήγησέ μου, πως θα μειώσετε την ανεργία;Πώς θα αναπτύξετε την οικονομία, σε περίοδο παγκόσμιας κρίσης;
Που θα βρείτε ρευστό για κοινωνική πολιτική;
Τι θα κάνετε για να προστατέψετε τη χώρα μας από τις καταστροφές που φέρνει η υπερθέρμανση του πλανήτη, τις συνέπειες από τις φονικές μεγαφωτιές που μας κάψανε το 2007;
Ακόμα κι αν καταργήσετε το δασοκτόνο νόμο Τζουμάκα, ακόμα κι αν δώσετε λεφτά για την αποκατάσταση της δασικής υπηρεσίας και φροντίσετε για τη σωστή επιστημονική διαχείριση των δασών, δεν νομίζεις, παλιέ μου φίλε, ότι είναι λιγάκι αργά πια; Βρήκες καιρό, ανάμεσα στα βαριά πολιτικά σου καθήκοντα, να πας μια βόλτα στην Πάρνηθα και να κλάψεις μπροστά στα γυμνωμένα, ξασπρισμένα κατσάβραχα, όπου τίποτα δε φυτρώνει, ένα χρόνο μετά;Έχετε συνειδητοποιήσει, Παντελή μου, τη ζημιά, κοινωνική και οικονομική, που μας έκαναν οι μεγαφωτιές του 2007;
Τι εγγύηση μπορείς να μας δώσεις ότι δεν θα ξανασυμβεί μια ίδια καταστροφή σε κάποια πολύ κοντινή χρονιά;
Τι θα πεις στο νεκρό αγρότη Χαρισόπουλο, που βλέποντας την καταστροφή της αγροτικής οικονομίας, αυτοπυρπολήθηκε στο Κιλελέρ, καταγγέλλοντας την πολιτική του ΠΑΣΟΚ, που ήταν και αυτός μέλος του; Ή μήπως δεν ήταν ο «ιστορικός ηγέτης» που πριν το ’81 πρόβλεπε τη δραματική μείωση της αγροτικής τάξης στα πλαίσια της τότε ΕΟΚ και μετά το ’81 έσπρωξε ο ίδιος με την πολιτική του τη διάλυση, με το περίφημο καθεστώς των «επιδοτήσεων». Ή μήπως δεν ήταν ο πρώτος που άνοιξε το δρόμο στο ξερίζωμα των ελιών και των αμπελιών, για να φυτέψουμε (μεταλλαγμένη;) σόγια και … «αρωματικά βότανα», σύμφωνα με τα πλάνα της ΕΕ;
Και τώρα τι ζητάς; Να ξαναφυτέψεις τις ελιές;
Παντελή, φίλε μου αλησμόνητε, ο λαός λέει «με πορδές δεν βάφονται αβγά». Ο λαός θέλει έργα, όχι λόγια. Και τα έργα δεν μπορεί να του τα προσφέρει το δικομματικό παραμύθι.
Ούτε καν καμιά καραμελίτσα, μπας και γλυκαθεί να σας ψηφίσει, Παντελή μου… Ο λαός τώρα πια ούτε μασάει ούτε πιπιλάει.Παντελή, παλιέ μου φίλε, μην κουράζεσαι με άχρηστές «εμπάς». Σ’ αυτό το μοίρασμα, οι Ρηγάδες είναι όλοι ανάποδα, άτυχε…Και τέλος πάντων, εγώ καλά κοιμόμουνα, γιατί μου μπουμπουνάς ξαφνικά την περίφημη «ΑΛΛΑΓΗ»; Μου θυμίζεις διάφορα τώρα! Θες να αποκτήσω εφιάλτες;
Με αγάπη.
Γιάννης Μπακόπουλος
Επιστημονικός ΣυνεργάτηςΔιεύθυνση Τεχνολογικών Εφαρμογών
ΕΚΕΦΕ “ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ”
http://cag.dat.demokritos.gryannisbakopoulos@yahoo.com
210 6549935
6944820323
6945174475
Επιστροφή στο Sibilla

Παγκόσμια Διάσκεψη για το "Δικαίμα στην Επιστροφή" του λαού της Παλαιστίνης (Βαγδάτη 23-24 Νοέμβρη 2008)

Working Paper on
The International Congregation on the Right of Return
23-24 November 2008

Background

The Palestinian people’s right to return to their homeland constitutes one of the pillars of the Palestinian cause. This right has been the most targeted by the Zionist enemy, since they think that its implementation signals the end of the Zionist enterprise in Palestine. Therefore it is crucial to mobilize all the resources possible within the Arab and Muslim nations, and those of freemen around the world to keep this basic right under the spotlight. This in turn, would pave the way for implementing this right, which is safeguarded by international resolutions, law and norms.

Along these line lies the importance of holding the “International Congregation for the Right of Return”, which brings together thousands of concerned individuals from throughout the Arab nation and the world a whole. This congregation would serve to support the Right of Return and reject attempts to deny or compromise upon it.

Objectives:

The Congregation aims to whose objectives can be summarized as follows:

1- Contribute to the positioning the inalienable nature of the Right of Return, and as a guiding principle for Palestine, the Arab and Muslim nations, rejecting all attempts to normalize Palestinian refugees in host countries, and affirming that the implementation of this right is the most suitable response in this regard:
a. Bring together all concerned Palestinian, Arab, and international entities and individuals, actively seeking to implement the right of return or sympathizing with it in an international show of unity around this issue
b. Foster an international consensus on the necessity to implement the Right of Return, within the framework of achieving global justice and rule of law

2- Formulate an enlightened international discourse that would increase the level of support to the Palestinian cause and embattle the expansionist Zionist enterprise:
a. Highlight the moral, ethical, legal and humanitarian aspects of the Right of Return
b. Focus on those issues throughout the workshops, lectures, seminars and media activities of the Congregation
c. Expose the racist nature of the Zionist entity, as well as its expansionist and aggressive behavior, as it has been confirmed throughout 60 years of occupation.
d. Depict countries and actors who support the Zionist entity through denying one of the basic human right of the Palestinian people, thereby disregarding international law and norms, in addition to UN resolutions.
e. Highlight the suffering of millions of Palestinian refugees who were expelled from their homes and land and are now scattered in refugee camps within Palestine and beyond it, as it constitutes one of the crimes of the occupation.

3- Devise mechanisms for defending the Right of Return, mobilizing support for its implementation and positioning it as a central pillar in the Palestinian cause:
a. Formulate a joint Palestinian-Arab-international work plan to defend and promote the Right of Return.
b. Establish a network for all entities and individuals actively advocating the Right of Return, as well as those who express their willingness to do so, in order to better coordinate and improve the efficiency of their activities on the national, regional and international levels.

Date

The choice of November 2008 to convene this congregation comes as it coincides with the following events:

1- The sixtieth anniversary of Al-Nakba (the catastrophe), thus it would be one of the activities of the Arab International Committee for the Commemoration of Al-Nakba).

2- The sixtieth anniversary of UN resolution 194, issued in 11/12/1948, which and asserts the obligation of the Zionist entity to acknowledge and adhere to the Palestinians’ Right of Return, as a precondition for the accepting this entity as a member in the UN.

3- The sixtieth anniversary of the international declaration of human rights which was issued in 10/12/1948, which clearly articulates the right of all individuals to return to their homeland.

4- The international day for solidarity with the Palestinian people, which is commemorated on 29 November of each year.

Venue:

The proposed venue of this congregation is Damascus, being the capital of the countries hosting the largest populations of Palestinian refugees. This would constitute:

A show of support to the Palestinian people in their struggle to return to their homeland.
An assertion that the adherence to Right of Return and the rejection of attempts to normalize Palestinian refugees in host countries are of high priority within the Palestinian national movement and the Arab-international liberation movements.

Activities:

The activities of the two-day congregation include the following:
Technical, legal and scientific workshops and seminars.
Lectures by distinguished Arab and international personalities.
Workshops on specific issues related to the Right of Return.
Photo and poster exhibition about Palestinian life in refugee camps, in Palestine and abroad.
Cultural and arts performances by Palestinian and Arab groups.
Poetry recital about the Palestinian cause.


The International Declaration for the Right of Return:

The International Declaration for the Right of Return will be announced as a landmark document at the end of the Congregation, signed by all the participants. New signatures for those interested can also be added later.

Participants:
It is expected that thousands of individuals and representatives of concerned entities from the region and the rest of the world will participate in the Congregation. Special effort would be exerted to ensure wide participation from Palestine and from foreign countries, in addition to a number of distinguished Arab personalities.

The Palestinian Return Centre

Βάσος Λυσσαρίδης: “Κύπρος: Ώρα μηδέν. Το Σχέδιο Ανάν επιστρέφει»

Ομιλία Δρα Βάσου Λυσσαρίδη

στην Αθήνα στο Πολεμικό Μουσείο με θέμα:

“Κύπρος: Ώρα μηδέν. Το Σχέδιο Ανάν επιστρέφει»

12.11.2008

Όταν η πατρίδα είναι μοιρασμένη
Όταν πατρογονικές εστίες δημοπρατούνται από τους σφετεριστές
Όταν πολυχιλιόχρονη πολιτισμική παράδοση δολοφονείται
Όταν μνημεία, ναοί και εκκλησιές βιάζονται, εξευτελίζονται, ερειπώνονται
Όταν η ανθρώπινη αξιοπρέπεια προκαλείται
Όταν οι γερο-Μίχαλοι της προσφυγιάς διαμαρτύρονται από τα προσφυγικά μνήματα
Όταν ο Μούσκος από το αιχμάλωτο ηρώο στην Έπεια μας λοιδωρεί
Όταν ο Μάτσης προτιμά να παραμένει άταφος
Όταν ο Κανάρης οργίζεται γιατί τ΄αχνάρια του στη Λάπηθο ποδοπατούνται από τους ξένους
Όταν οι κατακτητές και οι σύντροφοι τους απαιτούν λύση δύο κρατών, δυο λαών, ισότιμο συνεταιρισμό άνισων ποσών,
Όταν επιχειρείται αναβίωση αποικιοκρατικών δομών,
Όταν οι ρεαλιστές προσφέρουν γην και ύδωρ
Όταν τα φυλακισμένα μνήματα είναι πιο οδυνηρά φυλακισμένα σε ελεύθερες φυλακές και φυλακισμένη αντρειοσύνη
Τότε η ιεράρχηση προτεραιοτήτων και καθηκόντων γίνεται εξόφθαλμη και υποβάλλεται από την φύση του προβλήματος.
Το Κυπριακό δεν είναι μια διακοινοτική διαμάχη.
Το Κυπριακό είναι θέμα εισβολής, εθνοκάθαρσης, κατοχής, καταπάτησης της ανεξαρτησίας μιας χώρας μέλους του Ο.Η.Ε. και της Ε.Ε. και των δικαιωμάτων ενός λαού με πολυχιλιόχρονη παρουσία στα Κυπριακά χώματα.
Κι εμείς ταπεινοί απόγονοι του Ονήσιλλου, του Ζήνωνα, του Ρε, του Αυξεντίου δεν θα ανεχθούμε να είμαστε η τελευταία γενιά Ελληνοκυπρίων στα χώματα που φιλοξενούν Ομηρικές, κλασσικές Βυζαντινές και νέο-Ελληνικές παραδόσεις.
Το Κυπριακό δεν είναι διακοινοτική διαμάχη γιατί εμείς όχι μόνο δεν αμφισβητούμε αλλά είμαστε εγγυητές για τα δικαιώματα ακόμα και τα προνόμια των Τουρκοκυπρίων. Όμως απορρίπτουμε την πολυαποικιοποίηση, τα ξένα κηδεμονικά δικαιώματα, την ξένη στρατιωτική παρουσία με πρόσχημα δήθεν την προστασία των Τουρκοκυπρίων.
Απορρίπτουμε προτάσεις που μας καθιστούν δεύτερης τάξης πολίτες στη δική μας πατρίδα με όλους τους άλλους Ευρωπαίους πολίτες να έχουν στην Κύπρο τα δικαιώματα που κατοχυρώνει το Ευρωπαϊκό κεκτημένο και μ΄εμάς να τα ασκούμε σ΄ ολόκληρη την Ευρώπη πλην της δικής μας πατρίδας.
Ασφαλώς η λύση πρέπει να προκύψει από τους γηγενείς κατοίκους της Κύπρου. Όμως αυτό μπορεί να γίνει μόνο με τον τερματισμό της κατοχής, κηδεμονικών δικαιωμάτων της Τουρκίας και του εποικισμού.
Ο Ταλάτ, όπως και ο Ντενκτάς πριν, δεν εκπροσωπούν τα Τουρκοκυπριακά συμφέροντα αλλά συμπεριφέρονται ως γκαουλάϊτερς της Άγκυρας. Πρόσφατα ο Ταλάτ δήλωσε δημοσίως ότι ακόμα και για να παρακαθήσει στις συνομιλίες χρειάζεται την άδεια της Άγκυρας.
Ο μύθος για χαμένες ευκαιρίες είναι αφελής.
Η Τουρκική επιδρομική πολιτική ήταν προκαθορισμένη.
Η Μεγ. Βρετανία ενέπλεξε την Τουρκία στην αποικιακή περίοδο για να διασφαλίσει την δική της πολιτικοστρατιωτική παρουσία και η Τουρκία ασφαλώς άρπαξε την ευκαιρία για να επανέλθει στο Κυπριακό προσκήνιο κατά παράβαση των προνοιών της συνθήκης της Λωζάνης και να διασφαλίσει κηδεμονικό ρόλο.
Τουρκικός στόχος η διοικητική διχοτόμηση και επικυριαρχία σ΄ολόκληρη την Κυπριακή επικράτεια.
Αναμενόμενη η προώθηση του σχεδίου
Έτσι δεν μας τους έφερε κατά το τραγούδι η αγαπημένη θάλασσα της Κερυνείας.
Κανένας δεν τους έφερε
Η θάλασσα αγαλήνευτη βογγούσε
Ο Ποσειδώνας γερασμένος
και με την τρίαινα κουλή
αδικαταριόταν τις μοίρες
και τους άμοιρους
Ξέγνοιαστοι οι νεο-αχαιοί
ή και με πρόσφορα ντροπής
καλοδεχόντουσαν τους νεοπέρσες
που ούτε Πέρσες καν δεν ήσανε.
Οι αρχαίοι θεοί και τα αρχαία
κάστρα βρέθηκαν ξαρμάτωτα.
Ο Εφιάλτης κυβερνούσε την Αθήνα
Στις εκκλησιές δεν πρόλαβαν
να ψάλνουνε τη υπερμάχω
που όμως κι αυτή είχε βαρεθεί
τις χωρίς πάθος πια τις ψαλμωδίες
Και τώρα βρέθηκα στο τέρμα
της πορείας
Χωρίς καν τον οβολό για ναύλα
για τον Άδη
Όμως αν άταφος γυμνόσαρκος
στην προδομένη χώρα
απομείνω
το σφάλμα θάναι πια δικό τους.
Γιατί εγώ
και άψυχος θα πολεμώ
με την ψυχή μου τώρα
αθάνατη.
Οι σοφοί της μοιρολατρίας και των εκπτωτικών τάσεων μας υπενθυμίζουν ότι πρέπει να είμαστε ρεαλιστές.
Ότι το ισοζύγιο δυνάμεων και δυνατοτήτων είναι αρνητικό και ότι πρέπει να αποδεχθούμε τα όποια σχέδια που μας προσφέρονται από τους ξένους άλλως θα οδηγηθούμε στη διχοτόμηση.
Ναι. Το είπα πολλές φορές ότι η πολιτική είναι η επιστήμη του εφικτού. Αλλά στο εφικτό περιλαμβάνεται και η διάσταση της απόφασης ενός λαού να αγωνισθεί για δίκαια κατοχυρωμένα από το διεθνές δίκαιο και η ικανότητα αξιοποίησης των εμπλεκομένων συμφερόντων. Και υπάρχουν οι δυνατότητες.
Η Κύπρος είναι μέλος της Ε.Ε. και η Τουρκία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ερωτοτροπεί προς μιας μορφής Ευρωπαϊκή πορεία που εξαρτάται και από τις δικές μας αποφάσεις.
Πώς αξιοποιούμε αυτή την πραγματικότητα;
Πρώτος στόχος είναι ο εξαναγκασμός της Τουρκίας να συμμορφωθεί προς τις Ευρωπαϊκές της υποχρεώσεις και όχι να αφεθεί σε μια πορεία a la carte.
Γνωρίζουμε πόση σημασία αποδίδουν ξένα κέντρα αποφάσεων στον περιφερειακό ρόλο της Τουρκίας. Ακόμα και ο Ο.Η.Ε. υποβιβάσθηκε σε όργανο υλοποίησης σχεδίων από πλανητάρχες όπως αποδείχθηκε από την επιδιαιτησία που κακώς έγινε αποδεκτή και όπως αποδεικνύεται από τη στάση ισχυρών Ευρωπαϊκών παραγόντων που εθελοτυφλούντες αναφέρονται σε δήθεν απομόνωση των Τουρκοκυπρίων και που εν συνεχεία αποκαλύπτουν τις προθέσεις τους με εισηγήσεις για απ΄ευθείας εμπόριο με τους Τουρκοκύπριους και άλλα μέτρα αναβάθμισης ενός καθεστώτος που αποτελεί δορυφορικό μόρφωμα της κατοχικής δύναμης. Αδιανόητη η εκ μέρους μας προσυπογραφή απρόσκοπτης Ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας όταν παραβιάζει κάθε Ευρωπαϊκή αρχή.
Δίκαια κάποιοι αναφέρουν ότι η στασιμότητα εμπερικλείει τον κίνδυνο για διχοτόμηση.
Όμως τα νέο-ανανικά σχέδια είναι πιο αποκρουστικά.
Ισοδυναμούν με διοικητική διχοτόμηση και Τουρκική επικυριαρχία σ΄ολόκληρο τον Κυπριακό χώρο.
Και οι σοφοί της μοιρολατρίας μας υπενθυμίζουν πως είμαστε μικροί και πρέπει ρεαλιστικά να αποδεχθούμε τα νέο-ανανικά σχέδια. Κι εγώ σας υπενθυμίζω τους στίχους που αποτελούν μόνιμο βίωμα μας.
Μούπαν
Είσαι μικρός. Αν κάνεις ένα ακόμα βήμα
θα σ΄αφανίσουν
Είπα. Αν δεν το κάνω θα
είμαι ακόμα πιο
μικρός.
Δυστυχώς δεν διδαχθήκαμε από τα σφάλματα του παρελθόντος.
Τη συμφωνία Ζυρίχης-Λονδίνου με τις φυλετικές διακρίσεις και το μη λειτουργικό σύνταγμα και προβλεπτή την ανωμαλία.
Τις συνεχώς μονόπλευρες παραχωρήσεις με την φρούδα ελπίδα ότι έτσι θα οδηγηθούμε σε λύση ή θα αποκαλύπταμε την Τουρκική αδιαλλαξία και θα διασφαλίζαμε πιέσεις προς την Τουρκία.
Το αποτέλεσμα ήτο μια συνεχής μετατόπιση των πλαισίων λύσης για ικανοποίηση των συνεχώς αναβαθμιζομένων απαιτήσεων της Τουρκίας. Να μη μας διαφεύγει ότι δεν υπάρχει αλληλεγγύη σε ανύπαρκτο αγώνα.
Και μετά την κατοχή συνεχίσθηκε η ίδια πολιτική και η αποδοχή διαδικασίας διακοινοτικού διαλόγου που πρόβαλλε το Κυπριακό ως διακοινοτική διαμάχη και πρόσφερε άλλοθι στην Τουρκία και αποτελούσε εκτροπή από την ουσιαστική υφή του Κυπριακού.
Ο Μακάριος αντιλαμβανόμενος την εκτροπή στην τελευταία ομιλία του στην πλατεία Ελευθερίας δήλωνε ότι ο διακοινοτικός διάλογος διέδραμε τη χρησιμότητα του, ότι οι υποχωρήσεις ξεπέρασαν το όριο ασφάλειας και όποιος επιθυμεί λύση πρέπει να στραφεί προς πιέσεις προς την Τουρκία.
Πού βρισκόμαστε σήμερα;
Ενώ ορίσθηκαν επιτροπές και ομάδες εργασίας με στόχο την προπαρασκευή για εύρεση κοινού εδάφους, άρχισαν οι διακοινοτικές συνομιλίες χωρίς τις προϋποθέσεις που ομόφωνα είχαμε καθορίσει. Προκαλεί αγωνία το γεγονός ότι από Τουρκικής πλευράς και από μερικές Ελληνοκυπριακές ηγεσίες γίνονται δηλώσεις ότι το πλαίσιο έχει ήδη συμφωνηθεί. Ποιο πλαίσιο; Το πλαίσιο των προεκλογικών δεσμεύσεων για λύση που να διασφαλίζει την ενότητα του χώρου, του κράτους, των θεσμών, της οικονομίας θα τερματίζει την κατοχή, την ξένη στρατιωτική παρουσία και κηδεμονικά εγγυητικά δικαιώματα και θα διασφαλίζει τις βασικές ελευθερίες και τα δικαιώματα όλων των πολιτών, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος όλων των προσφύγων για επάνοδο στις πατρογονικές εστίες και περιουσίες τους ή στη βάση δυο λαών, δυο κρατών, παρθενογένεση, νέο συνεταιρισμό και πολιτική ισότητα κοινοτήτων; Αγωνιώ γιατί έγιναν ολισθήματα με αναφορά σε κοινό ανακοινωθέν για Ελληνοκυπριακό και Τουρκοκυπριακό κράτος, συνεταιρισμό και δημιουργία μιας ομόσπονδης κυβέρνησης. Λάθη που ελπίζω έγιναν αντιληπτά όπως διαφαίνεται από την ικανοποίηση ότι το ανακοινωθέν δεν περιλήφθηκε στα έγγραφα του Ο.Η.Ε.
Αδιανόητος ο φυλετικός διαχωρισμός σε οποιαδήποτε χώρα. Δεν θα δεχθούμε Μπαντουστάνς που απέρριψε και φυλακισμένος ο Μαντέλα. Και κανένας δεν μπορεί να μας επιβάλει μια τέτοια λύση.
Ούτε και αποδεκτός ο συνεταιρισμός που απορρίφθηκε ήδη από το 1964.
Όταν οι Τουρκοκύπριοι πιεζόμενοι από την Άγκυρα απεχώρησαν από τα πολιτειακά σώματα προβλήθηκε ο ισχυρισμός ότι το καθεστώς Ζυρίχης-Λονδίνου ήταν συνεταιρικό και ότι ο Μακάριος αντιπροσώπευε μόνο τους Ελληνοκύπριους και ο Κουτσιούκ (ο Τούρκος αντιπρόεδρος) τους Τουρκοκύπριους. Όλες οι χώρες του κόσμου αποδέχθηκαν ότι υπήρχε μόνο μια Κυπριακή κυβέρνηση και ότι ο Μακάριος (και όλοι οι μετέπειτα προέδροι) ήταν πρόεδρος όλων των Κυπρίων και ολόκληρης της Κυπριακής επικράτειας.
Άλλο συνεταιρισμός και άλλο η εγγυημένη συμμετοχή των Τουρκοκυπρίων στα πολιτειακά όργανα ακόμα και η κατοχύρωση προνομίων τα οποία έγιναν ήδη αποδεκτά. Ούτε ασφαλώς είναι δεκτή η εκ περιτροπής προεδρία και μάλιστα χωρίς να έχει συμφωνηθεί ο τρόπος εκλογής και κοινοί εκλογικοί κατάλογοι.
Ανεξαρτήτως της τελικής απόφασης το έγκλημα του εποικισμού είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και δεν είναι δυνατόν a priori να νομιμοποιηθεί. Ασφαλώς τελικός άρχων ο λαός ο οποίος για να ασκήσει αποτελεσματικά αυτό το δικαίωμα πρέπει να είναι ενημερωμένος για τη βάση της λύσης. Και επισείουν την διχοτόμηση για να επιβάλουν Αλεξανδρεττοποίηση.
Ο απλός άνθρωπος. Ο δάσκαλος πολιτικών και αρχόντων έχει τον τελευταίο λόγο.
Κι εσύ αδελφέ
μ΄εκείνα τα ατέλειωτα τα
ροζιασμένα χέρια
Τι καρτεράς;
Αν μια σφαλιάρα δώσεις στον
πλανήτη
Οι πληγωμένες ρύμες
θα γιομίσουν ένα
ολάκαιρο ουρανό.
Συνοψίζω.
Τι πρέπει να κάνουμε;
Είμαστε μέλος της Ευρωπαϊκής οικογένειας.
Η Τουρκία υποψήφια χώρα.
(α) Να απαιτήσουμε άμεση συμμόρφωση της Τουρκίας προς τις υποχρεώσεις της.
(β) Αν όχι να μη επιτρέψουμε συνέχιση Ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας a la carte.
(γ) Να δημιουργήσουμε τις όσο το δυνατό ευρύτερες συμμαχίες μέσα στην Ε.Ε.
(δ) Να αξιοποιήσουμε τις ήδη υπάρχουσες (Ρωσία, Κίνα, τρίτες χώρες).
(ε) Να είμαστε σαφείς στις διεκδικήσεις μας. Επαναλαμβάνω. Δεν υπάρχει αλληλεγγύη σε ανύπαρχτο αγώνα.
(στ) Να προβάλλουμε τις απαιτήσεις μας στα διεθνή και Ευρωπαϊκά σώματα με σαφήνεια. Αν εμείς επιδεικνύουμε διάθεση εκπτώσεων οι άλλοι δεν θα είναι βασιλικότεροι του βασιλέως.
(ζ) Να διαφυλάtτουμε την έννοια που είναι σύμφυτη του κράτους για κυριαρχία. Διττή πηγή προέλευσης (ομάδες, κοινότητες, κράτη) ισοδυναμεί με διττή κυριαρχία και αυτό δεν θεραπεύεται ούτε με συνταγματικές πρόνοιες.
(η) Οι μονόπλευρες υποχωρήσεις οδηγούν σε συνεχή μετάθεση των ορίων αναζήτησης λύσης
Το κατάλοιπο εξουσίας ανήκει στην κεντρική κυβέρνηση, άλλως συζητούμε για συνομοσπονδία. Έτσι είναι αδόκιμη η συζήτηση των εξουσιών της κεντρικής κυβέρνησης ότι η κυριαρχία είναι μια.
(θ) Να υπάρχει συντονισμός με την Ελλάδα
(ι) Ο λαός να ενημερώνεται. Κρίνεται η τύχη του. Δεν υπάρχει εντολή εν λευκώ.
(ιε) Να αξιοποιήσουμε τη γεωστρατηγική μας σημασία
(ιβ) Να επαναδημιουργήσουμε τις στενές σχέσεις με την περιοχή.
Στόχος να είναι όχι η προσαρμογή μας στις Τουρκικές αξιώσεις.
(ιγ) Να πείσουμε τους Τουρκοκύπριους ότι η κοινή πορεία προϋποθέτει ελεύθερη από ξένους πατρίδα
(ιδ) Να ενισχύσουμε την άμυνα μας
Η λύση που θα προκύψει θα είναι πολιτική. Όμως πολιτική γυμνή από άμυνα είναι ανίσχυρη.
Βρίσκομαι στη μητρόπολη του Ελληνισμού και θα επαναλάβω. Το θεωρώ άτοπο να αναφέρομαι σε αλληλεγγύη. Η αλληλεγγύη αφορά ξένους. Οι ομόαιμοι συστρατεύονται σ΄ένα κοινό αγώνα. Άλλωστε τα εθνικά θέματα είναι συγκοινωνούντα αγγεία, δεδομένου ότι κοινή πηγή κινδύνου, είναι ο Τουρκικός επεκτατισμός.
Και δεν θέλω παρερμηνείες. Δεν έχουμε αντιδικία με λαούς, αλλά με κυβερνητικά σχήματα και πολιτικές.
Φιλία και κατοχή είναι έννοιες ασυμβίβαστες.
Το είπα εκατοντάδες φορές. Μονόπλευρη φιλία ισοδυναμεί με δουλεία.
Σεβόμαστε την εθνική οντότητα όλων. Λαών και κοινοτήτων
Απαιτούμε σεβασμό και στην δική μας.
Και δεν θα υποκύψουμε σε πνευματική τρομοκρατία με άτοπους χαρακτηρισμούς.
Θα προασπίσουμε το εθνικό μας είναι και θα προστατεύσουμε και το εθνικό είναι των Τουρκοκυπρίων.
Αν το ν΄αγωνίζεσαι για εθνική επιβίωση, για αξιοπρέπεια, για ελευθερία είναι εθνικισμός δηλώνω ένοχος.
Όμως σας συμβουλεύω
Μην ακουμπήσεις σ΄ αυτό το
χώμα
Θα σ΄ αφανίσει η οργή του
Νερό απ΄ τη βρύση της
Λαπήθου μη
γευτείς.
Πικρό αφιόνι θα
πικρολυώσει
Τα πικραμένα σωθικά σου.
Μην ξαποστάσεις στη
σκιά του πεύκου
της Καντάρας
ηφαίστειο θα σε πυρώσει
η αλυσοδεμένη η
σκιά του.
Λεμόνι απ΄τον Καραβά
γλυκοπατάτα απ΄ το
Καρπάσι
σε ορμηνεύω μη,
να μη τα δοκιμάσεις
Της ορφανιάς το αφιόνι
τάχει σημαδέψει.
Αέρα όταν φυσάει απ΄ τον
βορρά.
μην ανασάνεις.
Θάναι στο λέω η τελευταία
σου πνοή.
Ένα σου μένει.
Το χώμα ν΄ αναδέψεις
με τη δική σου οργή
Τη ξένη μπόχα από
τον Κεφαλόβρυσο εσύ
ν΄ αποδιώξεις
Αν στην Καντάρα θ΄
ανεβείς για συντροφιά
νάχεις αρχαίους θεούς
και απροσκύνητα ορμάνια
Στο απροσκύνητο Καρπάσι
απροσκύνητος να πας
τον άνεμο
Και τον βοριά στης
λευτεριάς την κολυμβύθρα να βαφτίσεις,
Τότε θα ζεις.

Επιστροφή στο Sibilla - Σίβυλλα

Eπιστολή Βάσου Λυσσαρίδη προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Δημήτρη Χριστόφια

27 Οκτωβρίου, 2008

Προς
Πρόεδρο Κυπριακής Δημοκρατίας
κ. Δημήτρη Χριστόφια

Η αγωνία μου για την πορεία του Κυπριακού υπαγορεύει αυτή μου την ενέργεια. Άλλωστε είχα δηλώσει στο εθνικό συμβούλιο ότι θα σας αποστείλω τις θέσεις μου αναφορικά με τους χειρισμούς του Κυπριακού.
Ο σύμβουλος του κ. Ταλάτ (Οζντίλ Ναμί) και ανώτατοι Ελληνοκύπριοι αξιωματούχοι καταθέτουν ότι ουσιαστικά η λύση έχει τροχιοδρομηθεί στη βάση του κοινού ανακοινωθέντος της πρώτης συνάντησης.
Από την άλλη δημοσίως γίνεται αναφορά σε έλλειψη γεφυρών επί των ουσιωδών πτυχών.
Τι συμβαίνει;
Είναι γεγονός ότι στο κοινό ανακοινωθέν Χριστόφια-Ταλάτ γίνεται αναφορά σε Ελληνοκυπριακό και Τουρκοκυπριακό κράτος που θα συνεταιρισθούν για δημιουργία ομόσπονδης κυβέρνησης.
Είμαι βέβαιος ότι θα συμφωνείτε μαζί μου ότι επρόκειτο για αδόκιμη δήλωση στην προσπάθεια σας συντήρησης του κλίματος. Άλλωστε το γεγονός ότι χαιρετίσθηκε από τη δική μας πλευρά η μη συμπερίληψη της στο κείμενο του Ο.Η.Ε. αποτελεί παραδοχή του σφάλματος. Ευκόλως μπορεί να προβληθεί και τώρα από τη δική μας πλευρά ότι είναι αδιανόητος ο φυλετικός διαχωρισμός που συγκρούεται με κάθε έννοια δικαίου.
Αδιανόητη η εγκαθίδρυση φυλετικών κρατών (Μπαντουστάνς).
Η συνεχής αναφορά σε συνεταιρισμό επιτρέπει συνέχιση της εκτροπής. Αυτό το θέμα έχει διευθετηθεί από το 1964.
Όταν οι Τουρκοκύπριοι, πιεζόμενοι από την Άγκυρα, εγκατέλειψαν τα πολιτειακά σώματα προβλήθηκε από Τουρκικής πλευράς η άποψη ότι δεν υπάρχει πια Κυπριακή Δημοκρατία γιατί κάθε πλευρά (Ελληνοκυπριακή και Τουρκοκυπριακή) έχει το δικό της μέρισμα στην κρατική οντότητα.
Ολόκληρη η ανθρωπότητα απέρριψε την Τουρκική θέση και αναγνώρισε ως κυβέρνηση της Κύπρου (ολόκληρου του λαού και ολόκληρης της γεωγραφικής επικράτειας) την κυβέρνηση Μακαρίου και όλες τις μετέπειτα Κυπριακές κυβερνήσεις.
Άλλο εγγυημένη συμμετοχή στα πολιτειακά όργανα και άλλο συνεταιρισμός.
Ούτε αλλοιώνει την εικόνα το αν αυτή η διευθέτηση θα είναι το τελικό προϊόν ή η έναρξη της διαδικασίας. Με σαφήνεια πρέπει να εμείνουμε σε λύση εναρμονισμένη με το διεθνές δίκαιο και το Ευρωπαϊκό κεκτημένο. Άλλωστε αυτή είναι και η εντολή του λαού, στηριγμένη στις προεκλογικές διακηρύξεις και δεσμεύσεις. Αυτή η τοποθέτηση με σαφείς στόχους δεν μας οδηγεί σε απομόνωση. Τουναντίον δημιουργεί προοπτικές συμμαχιών.
Η κυριαρχία πηγάζει από το σύνολο του λαού. Διττή πηγή κυριαρχίας (“κράτη”, κοινότητες, ομάδες) στην ουσία καθιστούν την κυριαρχία διττή έστω κι αν συνταγματικές πρόνοιες αναφέρονται σε μια και μόνη τελική κυριαρχία.
Ούτε είναι δυνατή υπό οιασδήποτε συνθήκες η αποδοχή εκ περιτροπής προεδρίας, πολύ περισσότερο χωρίς καν να έχει συμφωνηθεί ο τρόπος εκλογής (κοινοί εκλογικοί κατάλογοι, κ.τ.λ.).
Η a priori νομιμοποίηση του εγκλήματος του εποικισμού πού είχε στόχο τη δημογραφική αλλοίωση μιας χώρας είναι επίσης άστοχη.
Η εκλογή σας χαιρετίσθηκε από πολλά κέντρα αποφάσεων που σας πίστωναν (ορθώς) με καλή θέληση για λύση του Κυπριακού. Ασχέτως αν πιστεύω ότι η καλή θέληση της δικής μας πλευράς δεν απουσίαζε ποτέ.
Και είναι κατανοητή η προσπάθεια σας να συντηρήσετε αυτό το κλίμα.
Όμως είμαι βέβαιος ότι συμφωνείτε ότι αυτό δεν σημαίνει παραβίαση αρχών τις οποίες διακηρύξατε προεκλογικά και οι οποίες αποτελούν το δεσμευτικό σας πρόγραμμα έναντι του λαού.
Δηλαδή για λύση που να διασφαλίζει την ενότητα του χώρου, του κράτους, της οικονομίας, και των θεσμών, τις βασικές ελευθερίες και τα δικαιώματα όλων των πολιτών, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος όλων των προσφύγων για επάνοδο στις πατρογονικές εστίες και περιουσίες τους. Θα αποκλείει εγγυητικά δικαιώματα και στρατιωτική παρουσία ξένων χωρών και θα τερματίζει τον εποικισμό.
Πρέπει να υπάρξει αναίρεση ή διόρθωση δηλώσεων που είναι δυνατό να ερμηνευθούν ως παρεκκλίσεις από την διακηρυχθείσα γραμμή λύσης που πρέπει να είναι πλήρως εναρμονισμένη με το διεθνές δίκαιο και το Ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Όλοι μας συμφωνούμε ότι το Κυπριακό είναι θέμα εισβολής, εθνοκάθαρσης, κατοχής με αντίπαλη πλευρά την Τουρκία και όχι τους Τουρκοκύπριους που στην ουσία είναι θύματα της Τουρκικής επεκτατικής πολιτικής.
Κυπριακή όμως λύση μπορεί να αναζητηθεί μόνο με τον τερματισμό της κατοχής και τον αποκλεισμό κηδεμονίας της Τουρκίας. Άλλως δυστυχώς στην πρωτοκαθεδρία των Τουρκοκυπρίων θα βρίσκονται δοτές ηγεσίες.
Άλλο η διασφάλιση των δικαιωμάτων-προνομίων των Τουρκοκυπρίων και άλλο η συντήρηση «δικαιωμάτων» ξένων χωρών (Τουρκίας) που στην ουσία στρέφονται και εναντίον των δικαιωμάτων των Τουρκοκυπρίων.
Η άποψη ότι τα εγγυητικά δικαιώματα της Τουρκίας πηγάζουν από τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου δυνάμει των οποίων εγκαθιδρύθηκε η Κυπριακή Δημοκρατία και δεν τίθενται υπό αμφισβήτηση δεν έχει καμιά βάση. Η Κύπρος ήταν τότε αποικία και συμφωνίες που επιβάλλονται από την αποικιοκρατική δύναμη δεν είναι νόμιμες δυνάμει αποφάσεων του Ο.Η.Ε. Τώρα η Κύπρος είναι μέλος της Ε.Ε. και είναι αδιανόητη η ύπαρξη κηδεμόνων για μια Ευρωπαϊκή χώρα.
Αγαπητέ πρόεδρε,
Στόχος δεν είναι η άσκηση κριτικής αλλά η διόρθωση και πλήρης διασαφήνιση πορείας. Έτσι στην ουσία αποτελεί θετικό εργαλείο και για σας.
Γίνεται αναφορά σε ομοσπονδία και υπενθυμίζω ότι σε ομοσπονδιακά συστήματα το κατάλοιπο εξουσίας ανήκει στην κεντρική εξουσία. Έτσι είναι αδόκιμη η μελέτη των εξουσιών της κεντρικής διοίκησης.
Η εμμονή σε λύση εναρμονισμένη με το διεθνές και Ευρωπαϊκό δίκαιο όχι μόνο δεν αποστερεί τους Τουρκοκύπριους των προνομίων τους αλλά τα κατοχυρώνει εντάσσοντας τα σ΄ ένα σύστημα δίκαιο, λειτουργικό και βασισμένο στον σεβασμό των βασικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων των πολιτών που κατοχυρώνονται ακόμα και στις συμφωνίες κορυφής Μακαρίου-Ντενκτάς και Κυπριανού-Ντενκτάς στις οποίες γίνεται συνεχής αναφορά.
Είμαι βέβαιος ότι θα συμφωνείτε ότι για τις ουσιώδεις διαμέτρους της συζήτησης πρέπει να τηρείται ενήμερος ο λαός. Αυτό δεν σημαίνει, όπως ελέχθη, διάλογο από αέρος, αλλά εμπλοκή του λαού, του οποίου κρίνεται η τύχη, επί της ουσίας των διαπραγματεύσεων διότι δεν νοείται εντολή εν λευκώ.
Είναι γεγονός ότι ο χρόνος πιέζει. Ότι η χρονιότητα δημιουργεί τάσεις μονιμότητας του απαράδεκτου status quo. Όμως τα προτεινόμενα σχέδια είναι χειρότερα και από τη διχοτόμηση γιατί ισοδυναμούν με διχοτόμηση και επικυριαρχικά δικαιώματα της Τουρκίας σ΄ολόκληρη την Κυπριακή επικράτεια.
Κύριε πρόεδρε,
Πιστεύω ότι θα έχετε την πλήρη συμπαράσταση του λαού σε μια γραμμή λύσης σύμφωνης με τις προεκλογικές δεσμεύσεις χωρίς παρεκκλίσεις.
Θα συμφωνείτε όπως άλλωστε επανειλημμένα έχετε διακηρύξει ότι στόχος είναι η εξεύρεση λύσης, αλλά όχι οποιασδήποτε λύσης.
Συνοψίζοντας καταλήγω στις πρακτικές εισηγήσεις.
Αν συμφωνείτε ότι πρέπει να εγκαταλειφθούν οποιεσδήποτε παρεκκλίσεις και δεδομένου ότι οι πάγιες Τουρκικές θέσεις στηρίζονται σε δύο κράτη και δύο λαούς κ.τ.λ. φοβούμαι ότι το αδιέξοδο είναι προβλεπτό.
Γι΄αυτό πρέπει να αναληφθεί (α) άμεση εκστρατεία ενημέρωσης (από όλες τις δυνάμεις που απορρίπτουν λύση στη βάση Ελληνοκυπριακού και Τουρκοκυπριακού κράτους, συνεταιρισμού κ.τ.λ.)
(β) Να απαιτήσουμε συμμόρφωση της Τουρκίας προς τις υποχρεώσεις της, άλλως να μη επιτρέψουμε Ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας a la carte.
(γ) Να δημιουργήσουμε τις όσο το δυνατό ευρύτερες συμμαχίες μέσα στην Ε.Ε. (Γαλλία, Αυστρία και άλλοι)
(δ) Να αξιοποιήσουμε τις υπάρχουσες, ειδικά με Ρωσία και Κίνα που είναι και μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας
(ε) Να είμαστε σαφείς στις διεκδικήσεις μας.
(ζ) Να διαφυλάττουμε πρακτικά την κυριαρχία που είναι σύμφυτη με το κράτος.
(η) Να υπάρχει συντονισμός με την Ελλάδα στο κυβερνητικό αλλά και τα άλλα επίπεδα.
(θ) Να αξιοποιήσουμε τη γεωστρατηγική μας σημασία
(ι) Να αναθερμάνουμε τις σχέσεις μας με τις χώρες της περιοχής.
(ια) Πολιτική επαναπροσέγγισης είναι να πείσουμε τους Τουρκοκύπριους ότι η ουσιαστική επαναπροσέγγιση προϋποθέτει ελεύθερη από ξένους πατρίδα.
(ιβ) Να ενισχύσουμε την άμυνα μας. Η λύση θα διασφαλισθεί δια της πολιτικής. Όμως πολιτική γυμνή από άμυνα είναι ανίσχυρη.

Δρ Βάσος Λυσσαρίδης

Υ.Γ. Αυτή η επιστολή δεν είναι εμπιστευτική.

Επιστροφή στη Sibilla

ΕΝΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΑΠΟ ΤΟ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ 1973

ΕΝΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΑΠΟ ΤΟ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ 1973
«Κολέγια» και Πολυτεχνείο

Ο δικτάτορας ήταν ο πρώτος που προσπάθησε να θεσμοθετήσει τα ιδιωτικά ΑΕΙ στην Ελλάδα.

Εχουν περάσει 35 χρόνια από τότε. Είναι πολλά. Μιλώντας με αριθμούς, οι σημερινοί 20χρονοι νιώθουν τόση απόσταση από το Πολυτεχνείο όση ένιωθαν οι φοιτητές το 1973 από το 1938, δηλαδή το μεσουράνημα της μεταξικής δικτατορίας. Πραγματική προϊστορία. Και φυσικά έχουν αλλάξει πολλά από τότε. Ομως, παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει πάνω από τρεις δεκαετίες και παρά την προφανή διαφορά των ιστορικών συνθηκών, και κυρίως τη διαφορά των καθεστώτων της δικτατορίας του 1973 από την κοινοβουλευτική δημοκρατία του 2008, δεν είναι δύσκολο να εντοπίσει κανείς ορισμένες ενδιαφέρουσες αναλογίες του φοιτητικού κινήματος του '73 με το σημερινό κίνημα στο χώρο της εκπαίδευσης.

**Υπάρχει πρώτα απ' όλα μια εξόφθαλμη ομοιότητα: ένα από τα βασικά αιτήματα γύρω από τα οποία συγκροτήθηκε η επιθετική, διεκδικητική φάση του φοιτητικού κινήματος στις αρχές του 1973 ήταν να διακοπεί η λειτουργία ξενόγλωσσου ιδιωτικού Τεχνολογικού Ινστιτούτου (New York Technology Institute). Τον Ιανουάριο του 1973 πληροφορήθηκαν οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο την ύπαρξη αυτού του ιδρύματος στην Αγία Παρασκευή και αμέσως προχώρησαν σε αποχή που επεκτάθηκε σε όλες τις σχολές. Ο συσχετισμός με τις περυσινές κινητοποιήσεις για το άρθρο 16 και τις σημερινές για τη νομιμοποίηση των κολεγίων από το παράθυρο του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου είναι προφανής.
**Αλλά και το κεντρικό αίτημα της περιόδου έχει άμεση σχέση με τα σημερινά. Πρόκειται για τον περιβόητο «Καταστατικό Χάρτη» που ετοίμαζε η χούντα, εφαρμόζοντας ουσιαστικά πρώτη φορά την εντατικοποίηση των σπουδών που θα δούμε να επιχειρείται αργότερα με τον νόμο 815 του 1979 και σήμερα με τον νόμο-πλαίσιο Βερέμη - Γιαννάκου. Τα πρώτα σχετικά μέτρα ήταν η κατάργηση της τρίτης εξεταστικής περιόδου, ο περιορισμός των μεταφερομένων μαθημάτων, η υποχρεωτική παρακολούθηση, η «εκσυγχρονιστική» αναδιάρθρωση του προγράμματος σπουδών και βέβαια το χτύπημα των «αιώνιων φοιτητών». Ας παρατηρήσουμε ότι ο όρος είναι της περιόδου εκείνης...

**Αυτά τα μέτρα έθιγαν σε κάποιο βαθμό και τα δικαιώματα των πανίσχυρων μέχρι τότε καθηγητών και έθεσαν τα θεμέλια για την πρώτη αποσταθεροποίηση της παραδοσιακής συμμαχίας του πανεπιστημιακού κατεστημένου με την πολιτική εξουσία.
Ο Καταστατικός Χάρτης της χούντας στο άρθρο 96 αναφέρει: «Φοιτητής περί του οποίου εσημειώθη υπό του οικείου καθηγητού, ότι λίαν ελλιπώς ή ουδόλως εφοίτησεν εις την υποχρεωτικήν άσκησιν, αποκλείεται των επακολουθουσών εξετάσεων και υποχρεούται να επαναλάβη τα μαθήματα του αυτού έτους, εκτός αν η οικεία Σχολή ή η Σύγκλητος ήθελον αποφασίσει άλλως». Παρουσιάζουμε σήμερα ένα ντοκουμέντο από εκείνη την εποχή. Πρόκειται για τα πρακτικά της Εκτακτης Γενικής Συνέλευσης φοιτητών της Αρχιτεκτονικής (Σύλλογος Σπουδαστών Αρχιτεκτονικής Σχολής Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου), μια από τις δεκάδες συνελεύσεις που πραγματοποιήθηκαν εκείνη την περίοδο. Το ντοκουμέντο δίνει την πραγματική εικόνα των δημοκρατικών διαδικασιών του αντιδικτατορικού κινήματος αλλά και τις δυσκολίες ανάπτυξης μιας νόμιμης πολιτικής δράσης σε συνθήκες δικτατορίας και απόλυτης απαγόρευσης της πολιτικής δραστηριότητας.

Μία συνέλευση στο Πολυτεχνείο
* Φυσικά, την περίοδο εκείνη υπήρχε μια «ευκολία» που προέκυπτε από το καθεστώς. Οποιαδήποτε μαζική διαμαρτυρία έπαιρνε αμέσως το δρόμο της πολιτικοποίησης, εφόσον δεν υπήρχε καμιά ανοχή ή δυνατότητα ελιγμού από την κυβέρνηση. Ετσι, ακόμα και η πιο ανούσια ή ακόμα και αντιδραστική φοιτητική διεκδίκηση εξαγνιζόταν από το ρίσκο που σήμαινε για όσους την υποστήριζαν και τους έφερνε σε ευθεία αντίθεση με το καθεστώς, κάτι που βέβαια δεν ήταν καθόλου ανέξοδο εκείνη την εποχή.

* Τα δύο θέματα που μονοπώλησαν τη γενική συνέλευση των φοιτητών της Αρχιτεκτονικής, εκείνο το Σάββατο του Γενάρη του 1973, ήταν η δημιουργία των παραρτημάτων των ξένων πανεπιστημίων και το σχέδιο Καταστατικού Χάρτη. Η απόφαση που πάρθηκε ήταν «ενεργητική» αποχή, δηλαδή αποχή από τα μαθήματα, αλλά παρουσία και συνεχής διαμαρτυρία των φοιτητών μέσα στην ίδια τη σχολή.

* Η σημασία αυτής της συνέλευσης έχει καταγραφεί από τον Κωνσταντίνο Κονοφάγο, τον πρύτανη της περιόδου του Νοεμβρίου του 1973 και μετέπειτα υπουργό Βιομηχανίας στην πρώτη μεταπολιτευτική κυβέρνηση Καραμανλή: «Οι σπουδαστές της Αρχιτεκτονικής Σχολής πραγματοποιούν χωρίς άδεια των πρυτανικών αρχών συνέλευση και αποφασίζουν την απεργία, [...] Η Αστυνομία ετοιμάζεται για επέμβαση με αυθαίρετη κατάλυση του ασύλου» («Η εξέγερση του Πολυτεχνείου», Αθήνα 1982, σελ. 148).
* Σε υπόμνημά του προς τον υπουργό Δημόσιας Τάξης της χούντας ο αστυνομικός διευθυντής Σπυρίδων Μιχελής περιγράφει στις 6/2/1973 την κατάσταση που δημιουργήθηκε στο Πολυτεχνείο από τη δική του σκοπιά:«Οι αντιφρονούντες σπουδασταί του ΕΜΠ αναπτύσσουν εντονωτάτην δραστηριότητα, εκμεταλλευόμενοι την αποχή εκ των διεξαγομένων συνελεύσεων και την αδιαφορίαν διά τα κοινά μεγαλυτέρου αριθμού των υγιώς σκεπτομένων. Ηδη εις τας Σχολάς Αρχιτεκτόνων και Πολιτικών Μηχανικών συνεκροτήθησαν υπό των αντιφρονούντων Επιτροπαί, προς τον σκοπόν μελέτης κεχωρισμένως, ενός εκάστου των προβαλλομένων αιτημάτων, ως π.χ. Επιτροπή Καταστατικού Χάρτου Ανωτάτης Παιδείας, Επιτροπή Μελέτης για την κατάργησιν του Ν.Δ. 93/69 και τας Ακαδημαϊκάς ελευθερίας, Επιτροπή διά την κατάργησιν των Παραρτημάτων Ξένων Πανεπιστημίων κ.λπ.»Σκοπός των εν λόγω Επιτροπών είναι η βαθμιαία επιδίωξις υποκαταστάσεως των υπαρχόντων Διοικητικών Συμβουλίων και η εμφάνισίς των ως απολαβουσών της εμπιστοσύνης της μάζης των σπουδαστών.
»Οι εν λόγω επιδιώκουν την παράτασιν του δημιουργουμένου θορύβου προς πολιτικήν εκμετάλλευσιν διά της άνευ ιδιαιτέρου λόγου επαναλήψεως των Γενικών Συνελεύσεων. Επί πλέον δε επιδιώκουν όπως τα προβαλλόμενα υπ' αυτών αιτήματα συνειδητοποιηθούν ως τοιαύτα υπό της μάζης των σπουδαστών, λόγω της εντόνου προβολής τούτων υπό των εφημερίδων, μεθ' ο θα επιδιωχθή η "επίλυσις" διά μαζικών κινητοποιήσεων».Η υποχώρηση της χούντας* Το εντυπωσιακό είναι ότι η χούντα υποχώρησε και στα δύο κεντρικά αιτήματα του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος: Πρώτα πρώτα ανακοίνωσε ότι θα ανασταλεί η λειτουργία του ξενόγλωσσου Τεχνολογικού Ινστιτούτου. Ηταν η πρώτη υποχώρηση της δικτατορίας σε συγκεκριμένο αίτημα που διεκδίκησε κάποιος κλάδος.
Από τις αθηναϊκές εφημερίδες (Ιανουάριος και Φεβρουάριος 1973).

Η χούντα υποχωρεί

Βέβαια, ακόμα και μετά τις διαβεβαιώσεις της χούντας, οι φοιτητές εξακολούθησαν να περιλαμβάνουν το αίτημα αυτό μεταξύ των πρώτων διεκδικήσεών τους, επειδή πίστευαν ότι είναι στις προθέσεις του καθεστώτος να προχωρήσει σε παρόμοια εκπαιδευτικά ιδρύματα. Αλλωστε δεν ήταν μόνο το New York Technology Institute. Οι φοιτητές είχαν διαπιστώσει ότι λειτουργούσαν και άλλα παρόμοια παραρτήματα: Maryland University, Arkansas University, Ball State University, American Pierce College, Ellicott University. * Αλλά και για τον Καταστατικό Χάρτη υποχρεώθηκε να αναδιπλωθεί η χούντα και να δηλώσει ότι «δεν αποτελεί προσχέδιο καταστατικού Χάρτη το κείμενο που δημοσιεύτηκε», αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα καταθέσει άλλο σχέδιο, «καλύτερο».Την υπαναχώρηση της χούντας καταγράφει ένα από τα λίγα φοιτητικά περιοδικά που κυκλοφορούσαν εκείνη την εποχή, η «Ξαστεριά» της Φοιτητικής Ενωσης Κρητών: «Στην πραγματικότητα μηχανικοί και υπομηχανικοί έπεσαν θύματα της τεράστιας επέκτασης διαφόρων μεγάλων ελληνικών και ξένων τεχνικών εταιρειών και των Ξενόγλωσσων πανεπιστημίων. [...] Στο Πολυτεχνείο οι σπουδαστές ανέλαβαν αγώνα ενάντια στα Ξενόγλωσσα πανεπιστήμια και με τη συνεχή τους αποχή από τα μαθήματα κατόρθωσαν να σταματήσουν την επέκταση των Ξενογλώσσων» (τ. 2, Απρίλης 1973). Και λίγο παρακάτω: «Τι πέτυχαν μέχρι σήμερα οι φοιτητές; Πού νίκησαν;* Νίκησαν στο θέμα του Καταστατικού Χάρτη. Ο Καταστατικός Χάρτης έτσι κι αλλιώς αποσύρθηκε, για την ώρα τουλάχιστον.* Νίκησαν στο θέμα των Ξενόγλωσσων πανεπιστημίων. Τα Ξενόγλωσσα θα καταργηθούν. [...]»**Αυτή η κατάργηση των ιδιωτικών «παραρτημάτων» ξένων Πανεπιστημίων που ακόμα και σήμερα μας ταλαιπωρεί είχε ιδιαίτερη σημασία τότε, γιατί τη νομιμοποίησή τους την είχε υποσχεθεί με κάθε επισημότητα ο ίδιος ο δικτάτορας λίγες μέρες πριν από τον ξεσηκωμό των φοιτητών του ΕΜΠ. Στο ετήσιο διάγγελμά του, που απηύθυνε από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο στις 16 Δεκεμβρίου 1972, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος αποκάλυψε, με την ωμότητα που διακρίνει όλους τους δικτάτορες, το σχέδιό του: Τότε και τώρα
Η ανακοίνωση τρίτου ξένου ΑΕΙ το 1973.

«Ευρισκόμεθα εις συνεργασίαν με αμερικανικόν πανεπιστήμιον, προκειμένου να αρχίσωμεν, εφ' όσον τελικώς εξελιχθούν αι συνομιλίαι και αι συμφωνίαι καλώς, τας ενεργείας μέσω των οποίων θα λειτουργήση εις την χώραν ξενόγλωσσον Πανεπιστήμιον, προς παροχήν μεταπτυχιακής εκπαιδεύσεως εις τους διά την Ανωτάτην Παιδείαν απαιτουμένους επιστήμονας».

**Αυτό που δεν κατόρθωσε το 1973 ο Παπαδόπουλος επιχειρεί να υλοποιήσει ο Ευριπίδης Στυλιανίδης. Δυστυχώς γι' αυτόν, βρίσκει απέναντί του εκείνους που είχαν ξεσηκωθεί και πριν από 35 χρόνια: το φοιτητικό κίνημα και τους δημοκράτες καθηγητές.

"ΙΟΣ", 16 Νοέμβρη 2008

Επιστροφή στη Sibilla - Σίβυλλα

Ομιλία του Επίτιμου Προέδρου του Κ.Σ. ΕΔΕΚ Βάσου Λυσσαρίδη στο Καταστατικό συνέδριο του Κόμματος (9.11.2008)

Νάμαστε και πάλι μαζί πιστοί στις πατριωτικές παραδόσεις μας, στις ρίζες της περήφανης ΕΔΕΚ.
Ρίζες που ο απλός άνθρωπος του μόχθου, ο μεγάλος δάσκαλος, ο αδιάφθορος αγωνιστής κράτησε βαθιά ζωντανές στην ψυχή και στις σκέψεις του.
Κι εγώ ταπεινός προσκυνητής της λαϊκής σοφίας και λεβεντιάς επανακαταθέτω σε σας πολυαγαπημένες συναγωνίστριες και συναγωνιστές την αγάπη μου αλλά και την ευγνωμοσύνη μου για όσα με τη διαχρονική στάση σας με διδάξατε. Είμαι περήφανος γιατί ανήκω στην περήφανη Εδεκίτικη οικογένεια. Αυτή η αίθουσα, στεγάζει ότι πολυτιμότερο κρατώ από τη μακρά μου βιολογική πορεία.
Εσάς με τους οποίους μοιράστηκα τα πρώτα σοσιαλιστικά οράματα, εσάς με τους οποίους μοιράστηκα τις προδοτικές σφαίρες, τους κοκκινοσκούφηδες εσάς με τους οποίους τρομοκρατήσαμε τους τρομοκράτες, εσάς με τους οποίους πυκνώσαμε τη μεγάλη οικογένεια της αντιχουντικής πάλης εσάς με τους οποίους δανείσαμε το αίμα μας στην αντιπραξικοπηματική πάλη, εσάς που δεν γονατίσατε στο μεταπραξικόπημα, εσάς που κρατήσατε ζωντανό το λάβαρο της ανθρωπιάς, του πατριωτισμού και της αλληλεγγύης, εσάς που κρατάτε τσίλιες με τον αθάνατο συναγωνιστή μας, τον Δώρο Λοϊζου.
Όμως δεν θα κουράζομαι να το επαναλαμβάνω. Η επανάπαυση είναι δολοφόνος της προσφοράς.
Και τα καθήκοντα όχι μόνο εκκρεμούν, αλλά γίνονται πιο επιτακτικά γιατί οι καταστάσεις είναι κρίσιμες, γιατί νέο-ανανικά σχέδια εκκολάπτονται, γιατί παρεκκλίσεις οδηγούν ή σε απαράδεκτες λύσεις ή σε αδιέξοδα που εγκυμονούν κινδύνους.
Και όταν οι πολιτικοηθικές αξίες ανατρέπονται, όταν αμέτοχοι βαπτίζονται σε αγωνιστές, όταν η ιστορία πλαστογραφείται, όταν ακόμα και η αντικατοχική φραστική επίθεση φυλακίζεται για να μη ενοχληθεί ο κατακτητής, όταν η επαναπροσέγγιση που είναι εφικτή μόνο με τον τερματισμό των κηδεμονιών και της κατοχής αντικαθίσταται με παραχάραξη της ιστορίας, τότε η σιωπή ισοδυναμεί με συνενοχή.
Και είναι τότε που ο λαός στρέφεται προς αξίες και άξιους.
Κι εσείς δώσατε εξετάσεις στην ιστορία και πρωτεύσατε.
Είσαστε η μεγάλη ελπίδα του λαού και δεν έχετε δικαίωμα, ούτε πρόθεση φυσικά, να διαψεύσετε τις λαϊκές προσδοκίες.
Η Εδεκίτικη παρουσία αποτελεί την εγγύηση για διασφάλιση της εθνικής μας επιβίωσης.
Και ξέρετε. Η γέρικη γροθιά είναι συχνά πιο επικίνδυνη και πιο αποτελεσματική ακόμα και από τη νεανική.
Ασφαλώς δεν είναι νοητή η θεώρηση προβλημάτων εν απομονώσει.
Αντιμετωπίζουμε μια διεθνή κρίση όχι απλώς οικονομική, αλλά κυρίως πολιτική. Μ’ ένα πληγωμένο αλλά ακόμα μονοπολικό πλανηταρχικό σύστημα, με μια στρεβλή πορεία παγκοσμιοποίησης που διευρύνει το χάσμα κατανομής τεχνογνωσίας και κεφαλαίων, που συρρικνώνει την εθνική κυριαρχία, που πολιορκεί τις εργατικές κατακτήσεις ακόμα και όταν ο νεοφιλελευθερισμός καταρρέει γιατί πρόβαλε το οικονομικό υπέρτερο του πολιτικού.
Με μια διεθνή τάξη αταξίας με επιλεκτική εφαρμογή διακηρύξεων με τα εκκρεμούντα εθνικά προβλήματα να αντιμετωπίζονται με το πρίσμα των ισχυρών συμφερόντων και έτσι με την αδικία να οδηγεί σε τρομοκρατία που η κρατική αντιτρομοκρατική βία την εκτρέφει. Η ανάγκη διορθωτικής πορείας είναι εξόφθαλμη. Ο σοσιαλισμός πρέπει να απαλλαγεί από τα αμυντικά σύνδρομα και να προσφέρει λύσεις στα προβλήματα της εποχής.
Η ενοποιημένη δράση των οργανωμένων διεθνών οικονομικών και νομισματικών κύκλων χωρίς πολιτικό έλεγχο με αποτέλεσμα την ανεξέλεγκτη δράση εν ονόματι της ελευθερίας αγοράς και επιχειρηματικής δραστηριότητας οδήγησαν στην προβλεπτή και τώρα υπαρκτή παγκόσμια οικονομική κρίση. Κατάρρευσε ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός ακόμα και η πεμπτουσία του καπιταλισμού.
Εκκρεμεί η ολοκληρωμένη σοσιαλιστική πρόταση ριζοσπαστικής τομής των σύγχρονων κοινωνικο-οικονομικών δεδομένων. Η προσφορά πυξίδας για διόρθωση πορείας της μονοδιάστατης παγκοσμιοποίησης και δη με τον καθολικώς τώρα αποδεκτό ρόλο του κράτους, η εξεύρεση κοινής πορείας εργαζομένων με τις κολοσσιαίες διαφορές, εισοδημάτων και συμφερόντων.
Με τον φακό της αλληλοεπίδρασης συμφερόντων αναλύουμε το Κυπριακό. Όχι όμως για να παραδοθούμε σε μια μοιρολατρική αντίληψη τυπικής ισορροπίας δυνάμεων, αλλά για να αξιοποιήσουμε ορθολογικά τα εμπλεκόμενα συμφέροντα και να επιδιώξουμε λύσεις που διασφαλίζουν την επιβίωση μας στα χώματα του Ζήνωνα και του Ονήσιλλου.
Δεν θα ανεχθούμε να είμαστε η τελευταία γενιά Ελληνοκυπρίων στην Κύπρο που φιλοξενεί Ομηρικές, κλασσικές Βυζαντινές και νέο-Ελληνικές παραδόσεις.
Ούτε θα ανεχθούμε την πνευματική τρομοκρατία που χαρακτηρίζει τον πατριωτισμό ως σοβινισμό και μισαλλοδοξία.
Αν δεν αγαπάς τον δικό σου λαό, δεν αγαπάς κανένα λαό.
Κι εμείς αγαπούμε όλους τους λαούς.
Η αγάπη μας δεν εξικνείται όμως στον παραλογισμό της ανοχής της κατοχής και της στέρησης βασικών δικαιωμάτων.
Γιατί όσο η κατοχική σημαία πληγώνει τον Πενταδάκτυλο, όσο η Τουρκία απαιτεί δύο κράτη, διχοτόμηση και επικυριαρχία και στις τώρα ελεύθερες περιοχές, εμείς θ΄ αγωνιζόμαστε με κάθε μέσο για απόρριψη αυτής της αναχρονιστικής καταπιεστικής νοοτροπίας. Και καμιά δύναμη δεν θα ανατρέψει την πορεία μας.
Μας απειλούν.
Μούπαν γιατί αγωνίζεσαι όταν η μάχη έχει κριθεί;
Απαντώ: Γιατί αν δεν αγωνισθώ δεν θα υπάρξει άλλη μάχη
Κι εμείς θα αγωνιζόμαστε ως τη δικαίωση. Δεν θ΄ανεχθούμε εθνικό αφανισμό.
Ο εθνικός θάνατος είναι για τους βουτυροσπόνδυλους και τους γονατισμένους.
Οι λαοί που αντιστέκονται επιβιώνουν. Ούτε θα υποκύψουμε σε μια άλλης μορφής πνευματική τρομοκρατία που παρουσιάζει κάθε κριτική χειρισμών ως στροφή προς μη λύση.
Ποιο είναι το σημερινό στίγμα
Σε περιόδους κατοχής θα ήταν εξωφρενικό να μη καθορίζεται ως πρώτη προτεραιότητα ο αντικατοχικός αγώνας. Και η ιστορία δεν προσαρμόζεται σε εθελοδουλικές πολιτικές σκοπιμότητες. Η νέα Γερμανία δεν βρίσκεται στο πολιτικό προσκήνιο γιατί παρασιωπήθηκαν τα Ναζιστικά εγκλήματα, αλλά γιατί η ίδια τα αναγνώρισε και τα καταδίκασε. Έτσι η επιδιωκόμενη αναπροσαρμογή της ιστορίας με αλλότριους στόχους αποτελεί πράξη καταδικαστέα. Δεν είναι σφαγέας ο Αυξεντίου αλλά σφαγείς της αλήθειας οι εθελόδουλοι συγγραφείς. Και η ΕΟΚΑ δεν ήταν μια τρομοκρατική οργάνωση. Ήταν η πιο περήφανη σελίδα της νεότερης μας ιστορίας με τους ζωντανούς να ζηλεύουν τους μελλοθάνατους. Και για μένα αποτελεί παράσημο τιμής η συμμετοχή μου.
Η προσήλωση στην εθνική ρίζα, ο πραγματικός πατριωτισμός δεν είναι εμπόδιο αλλά στοιχείο για συμβίωση.
Θα σταθώ όμως στα άμεσα.
Ο λαός μας απέρριψε το σχέδιο Ανάν παρά την αρχική αποδοχή του από ισχυρές πολιτικές ηγεσίες.
Και κάθε έννοια δημοκρατίας απαιτεί σεβασμό στη λαϊκή ετυμηγορία.
Πρόσφατα άρχισαν απ΄ευθείας διαπραγματεύσεις, παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχαν δείγματα γραφής για έστω μίνιμουμ συγκλίσεις.
Οι Τουρκικές προτάσεις είναι προκλητικές. Δεν αφήνουν περιθώρια διαπραγμάτευσης.
Δυστυχώς υπήρξαν σοβαρές κατολισθήσεις από δικής μας πλευράς. Στο κοινό ανακοινωθέν Χριστόφια-Ταλάτ γίνεται αναφορά σε Ελληνοκυπριακό και Τουρκοκυπριακό κράτος και νέο συνεταιρισμό.
Φαίνεται ότι έγινε αντιληπτή η κατολίσθηση γι΄αυτό χαιρετίσθηκε η μη περίληψη του ανακοινωθέντος στα έγγραφα του Ο.Η.Ε. Να εδραιωθεί η διόρθωση. Αδιανόητη η αποδοχή ρατσιστικού καθεστώτος τύπου Μπαντουστάν που ο Μαντέλα απέρριψε από την φυλακή.
Ούτε είναι νοητή η αναφορά σε συνεταιρισμό. Αυτό το πρόβλημα λύθηκε προ δεκαετιών. Όταν οι Τουρκοκύπριοι αποχώρησαν από τα πολιτειακά όργανα με προτροπή της Τουρκίας πρόβαλαν την άποψη ότι το κράτος ήταν συνεταιρικό και κάθε πλευρά συντηρούσε ως συνεταίρος τμήμα της κρατικής οντότητας. Η άποψη κατάρρευσε και ολόκληρη η ανθρωπότητα αναγνώρισε την κυβέρνηση Μακαρίου και τις μετέπειτα Κυπριακές κυβερνήσεις ως τις μόνες νόμιμες κρατικές οντότητες. Πως είναι δυνατό να επανέρχεται αναφορά σε συνεταιρισμό; Και δεν αποτελεί ασφαλιστική δικλείδα ότι θα υπάρχει μια και μόνη διεθνής προσωπικότητα, μια οντότητα. Αν η πηγή είναι διττή τότε και η διαίρεση είναι εφικτή. Η διεθνής προσωπικότητα πηγάζει από τον λαό, ως σύνολο. Άλλο η ουσιαστική συμμετοχή στα πολιτειακά όργανα όπως προνοείται και από τα ψηφίσματα του Ο.Η.Ε.
Ούτε είναι σοφή η a priori αποδοχή εκ περιτροπής προεδρίας και νομιμοποίηση του εποικισμού, που αποτελεί έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Υπάρχουν προεκλογικές δεσμεύσεις που πρέπει να αποτελούν γνώμονα των ενεργειών όλων.
Η εμμονή σε λύση που θα διασφαλίζει την ενότητα του κράτους, του χώρου, της οικονομίας και των θεσμών. Που θα τερματίζει την κατοχή και τον εποικισμό. Που θα απαλλάσσει από κηδεμονίες και ξένη στρατιωτική παρουσία. Που θα διασφαλίζει τις βασικές ελευθερίες και τα δικαιώματα όλων των πολιτών, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος όλων των προσφύγων για επάνοδο στις πατρογονικές εστίες και περιουσίες τους. Λύση εναρμονισμένη με το διεθνές δίκαιο και το Ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Πάνω σ΄αυτή τη βάση μπορεί να εδραιωθεί ενότητα δράσης. Κι εμείς θα στηρίξουμε μια τέτοια γραμμή.
Με λανθασμένους χειρισμούς υπονομεύσαμε τότε την επαναστατικότητα των Τουρκοκυπρίων ενάντια στις δοτές ηγεσίες με αίτημα να γίνουν Ευρωπαίοι πολίτες.
Να μη εξανεμίσουμε και το πλεονέκτημα μας αναφορικά με την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας. Αδιανόητο μια υποψήφια χώρα να αρνείται να αναγνωρίσει ένα κράτος-μέλος και να εμμένει σε κατοχή και δημεύσεις και να συνεχίζει Ευρωπαϊκή πορεία a la carte.
Να διασυνδέσουμε το Κυπριακό όχι με το τελικό στάδιο, αλλά την πορεία της Τουρκίας προς την Ευρώπη.
Δεν υπήρξαμε ποτέ αντίδικοι, αλλά ούτε και όμηροι ορισμών. Και μάλιστα ορισμών που ερμηνεύονται ποικιλοτρόπως. Αν διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία θα σήμαινε λύση στη βάση των προεκλογικών δεσμεύσεων που προανάφερα κανείς δεν θα την απέρριπτε μόνο με βάση την ονοματολογία. Άλλοι όμως άλλως ερμηνεύουν τους όρους.
Να δοθεί το περιεχόμενο πρώτα και η ονοματολογία θα είναι χωρίς περιεχόμενο.
Συναγωνίστριες και συναγωνιστές,
Θα τερματίσω με τη ρήτρα πως πιστοί στην κληρονομιά των ηρώων μας τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι θα κρατήσουμε ζωντανές τις εθνικές και τις λαϊκές Θερμοπύλες.
Θα προσθέσω. Όσοι ελπίζουν ότι με τον θάνατο μου θα απαλλαγούν από την πολιτική μου παρουσία αυταπατώνται.
Γιατί όλοι εσείς πολυαγαπημένες συναγωνίστριες και συναγωνιστές θα συνεχίσετε την παρουσία μου.
Θα ζω στις ψυχές και στους αγώνες σας.
Θα με βρουν πάντα παρόντα.
Ο θάνατος δεν ταιριάζει σ΄αυτούς που συνειδητά τον έχουν θάψει.

Αν δεν είμαι παρών
στου ηφαιστείου την έκρηξη
η λάβα θα με ξεσηκώσει
απ΄το μνήμα μου

Εγώ προσμένω.

Επιστροφή στη Sibilla - Σίβυλλα

Ομιλία Γεράσιμου Αρσένη με θέμα:«Κύπρος ώρα μηδέν. Το Σχέδιο Ανάν επιστρέφει;»

Ομιλία Γεράσιμου Αρσένη με θέμα:
«Κύπρος ώρα μηδέν. Το Σχέδιο Ανάν επιστρέφει;»
σε εκδήλωση που διοργάνωσαν
το Σωματείο «Συμπαράσταση Αγώνα Κύπρου» (Σ.Α.Κ.) και
η «Συντονιστική Επιτροπή Υποστήριξης Αγώνα για ελεύθερη Κύπρο»
(Σ.Ε.Υ.Α.Ε.Κ.)
Αθήνα, Πολεμικό Μουσείο, Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008

Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που έχουν πάψει, από πολύ καιρό, να ενημερώνουν ολόπλευρα το λαό μας, ασκούν επιλεκτική πολιτική, και στην επιλεκτική πολιτική πληροφόρησης έχουν αποφασίσει ότι τα διεθνή θέματα, τα εξωτερικά, τα εθνικά θέματα της πατρίδας μας δεν αξίζουν και πολύ συζήτηση.
Το δημοκρατικό αυτό έλλειμμα πρέπει να το καλύψουμε με αυτού του τύπου εκδηλώσεις, συζητήσεις και ενημέρωση του κόσμου. Συγχαρητήρια στους διοργανωτές της εκδήλωσης.
Μιλώντας μετά από τις εισηγήσεις δύο εκλεκτών φίλων από την Κύπρο, πρέπει να σας πω ότι ως Έλληνας πολίτης δεν αισθάνομαι άνετα. Αισθάνομαι βαριά την ευθύνη του Έλληνα για την τραγωδία στην Κύπρο. Είναι μεγάλη η ευθύνη μας αυτή. Αλλά δεν πρέπει να απογοητεύονται τα αδέρφια μας στην Κύπρο. Πέρα από τα λάθη που έγιναν, πέρα από τα λάθη πολιτικών και κυβερνήσεων, ο ελληνικός λαός είναι μαζί με τον κυπριακό λαό και στις δύσκολες στιγμές, στην κρίση, θα είμαστε όλοι μαζί, μην το ξεχάσετε αυτό.
Το θέμα της συζήτησης είναι «Κύπρος ώρα μηδέν» Φοβάμαι ότι είναι ένας αισιόδοξος τίτλος. Έχουμε περάσει το μηδέν, έχουμε κατρακυλήσει μια ολισθηρή κατηφόρα και χρειάζεται μεγάλη, πολύ μεγάλη προσπάθεια, να ανέβουμε την ανηφόρα και να φθάσουμε σε ένα σημείο όπου θα μπορούμε πάλι επί μηδενικής βάσης να δούμε τα πράγματα και να αποκαταστήσουμε τις αδικίες που έχουν ήδη γίνει.
Δεν θέλω να μπω στην ουσία του θέματος επειδή ήδη έχει αναλυθεί αλλά θέλω να πω τούτο εδώ: Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα εάν οι επιλογές για τις πολιτικές μας ηγεσίες ήταν διαφορετικές. Σήμερα, έτσι που κάθομαι δίπλα στον αγαπητό μου Βάσο Λυσσαρίδη, σκέφτομαι πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα για τον Ελληνισμό και την Κύπρο εάν στο παρελθόν στο τιμόνι βρισκόταν ο Βάσος Λυσσαρίδης.
Το λέω αυτό γιατί θέλω να υπαινιχθώ ότι οι επιλογές των πολιτικών ηγεσιών δεν είναι μια ουδέτερη, μηχανιστική κίνηση. Και δεν είναι τυχαίο ότι τα πράγματα πήγαν προς την κατεύθυνση που έχουν πάει, μέχρι στιγμής. Και θέλω να θέσω το εξής δύσκολο ερώτημα σε εσάς: Εμείς που αντιστεκόμαστε, εμείς που είμαστε αντίθετοι στο Σχέδιο Ανάν, εμείς που επιμένουμε σήμερα ότι σωστά είπε ο Κυπριακός λαός «όχι», εμείς που επιμένουμε για μια άλλη πορεία, ποιοι είμαστε; Είμαστε, όπως ένας γνωστός δημοσιογράφος, γνωστού δημοσιογραφικού συγκροτήματος μας λέει, «οι κουρασμένοι πατριώτες μιας παρωχημένης εποχής», είμαστε οι ΔονΚιχώτες που πολεμάμε ανεμόμυλους ή είμαστε, έστω, καλοπροαίρετοι αλλά αφελείς ουτοπιστές, έξω από τη σύγχρονη πραγματικότητα;
Φίλοι και φίλες, δεν είμαστε τίποτα από αυτά. Είμαστε πολίτες που πιστεύαμε και πιστεύουμε σε ορισμένες βασικές αρχές και έχουμε μια άλλη αντίληψη για την εθνική στρατηγική, για τον ρόλο και τον προορισμό του Ελληνισμού, στην Νοτιο-Ανατολική Ευρώπη, στην Ανατολική Μεσόγειο, για την ειρήνη, για την ανάπτυξη, για τη συνεργασία των λαών. Έχουμε μια διαφορετική στρατηγική και αντίληψη. Και αυτό πρέπει να το καταλάβουμε ότι μέχρι στιγμής δεν έχουμε καταφέρει να συγκροτήσουμε μια ενιαία, εθνική στρατηγική του ελληνισμού που θα αντιμετωπίσει επιτέλους αυτές τις προκλήσεις και θα δώσει έναν άλλο ρόλο στον Ελληνισμό σήμερα.
Γι΄ αυτό και το Κυπριακό πρόβλημα και οι διαφορές επάνω στο Κυπριακό δεν είναι διαφορές τακτικής, δεν είναι αν θα ακολουθήσουμε την α΄ ή β΄ πορεία στις διαπραγματεύσεις. Είναι βαθύτατα πρόβλημα διαφορετικής προσέγγισης στην έννοια στρατηγικής.
Και πού μας πήγε η πολιτική που έχουμε ακολουθήσει μέχρι σήμερα; Αρχίσαμε συζητήσεις από το 1974 και, λίγα χρόνια αργότερα, κάναμε τη μεγάλη οδυνηρή παραχώρηση για τη δικοινοτική ομοσπονδία. Και η δικοινοτική έγινε διζωνική και σήμερα έχουμε ολισθήσει σε μια θέση που συζητάμε, σχεδόν ανοικτά, για τη δημιουργία δύο κρατών στην Κύπρο, σε μια χαλαρή συνομοσπονδία με πολιτική ισότητα των δύο κοινοτήτων που λένε ότι είναι οι κοινότητες δύο διαφορετικών λαών. Αυτό το καταφέραμε με την πολιτική της διολίσθησης, με ένα φοβικό σύνδρομο απέναντι στις διαπραγματεύσεις και με συνεχείς υποχωρήσεις.
Υπάρχει εναλλακτική. Υπάρχει άλλος τρόπος να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα. Σε όλη αυτή την πορεία, από το 1974 μέχρι σήμερα, είχαμε συνεχώς υποχωρήσεις τη μια μετά την άλλη και είχαμε σημειώσει μόνο δύο πρόσκαιρες επιτυχίες: η μία ήταν η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε.Ε. χωρίς τη λύση του Κυπριακού και η άλλη ήταν η καθιέρωση του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδας – Κύπρου. Ήταν πρόσκαιρες επιτυχίες γιατί το φοβικό σύνδρομο, η έννοια της στρατηγικής που ακολουθούμε τώρα ως ελληνισμός, έκανε αυτά τα πλεονεκτήματα ουσιαστικά βαρίδια σ΄ εμάς.
Είχαμε πει ότι η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε.Ε. θα βοηθούσε τη λύση του Κυπριακού και θα πιέζαμε εμείς την Τουρκία, στην πορεία της προς την Ε.Ε., να κάνει τις αναγκαίες υποχωρήσεις που πρέπει να κάνει ένα κράτος – μέλος της Ε.Ε. Και τι έγινε; Οι συζητήσεις της Τουρκίας με την Ε.Ε. συνεχίζονται, η Τουρκία δεν αναγνωρίζει μέλος – κράτος της Ε.Ε. και εμείς δεν είχαμε το θάρρος, δεν είχαμε το σθένος, δεν είχαμε τη στρατηγική να προβάλουμε αρνησικυρία στην ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας. Κι έτσι, η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. έχει γίνει βαρίδι, μια σειρά πιέσεων από την Ε.Ε. για περαιτέρω παραχωρήσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας στις αξιώσεις της Τουρκίας.
Το δεύτερο, το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου. Το Δόγμα του ΕΑΧ δεν είναι μόνο αμυντική έννοια αλλά στοιχείο μιας άλλης εθνικής στρατηγικής, ότι μια είναι η καρδιά του Ελληνισμού : Ελλάδα – Κύπρος – ομογένεια στο εξωτερικό χτυπούν με μια καρδιά. Και ακόμα και στην υπαρκτή απειλή, η άμυνα είναι ενιαία: Θράκη – Αιγαίο – Κύπρος. Και η άμυνα δεν είναι μόνο στρατιωτική. Έχει σημασία για την εθνική στρατηγική του Ελληνισμού η αμυντική, η πολιτική, η πολιτιστική και οικονομική παρουσία του Ελληνισμού στα Βαλκάνια, στη Μαύρη Θάλασσα στη Νοτιο-ανατολική Μεσόγειο. Δεν αποκτά μόνο η άμυνά μας βάθος αλλά και η οικονομική μας διάσταση μας δίνει τη διαπραγματευτική δύναμη για να παίξει ο Ελληνισμός τον στρατηγικό του ρόλο στην περιοχή.
Το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα δεν ήταν πυροτέχνημα, όπως ισχυρίζεται σήμερα ο νυν υπουργός Άμυνας της Κύπρου. Το θεωρώ προσβολή για τους έλληνες αξιωματικούς και οπλίτες που πέταξαν τα αεροπλάνα πάνω από την Κύπρο και με κίνδυνο τη ζωή τους συμμετείχαν σε αερο-ναυτικές ασκήσεις στην Κύπρο, για τους αλεξιπτωτιστές που έπεσαν στην Κύπρο για να δώσουν σάρκα και οστά στο Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου. Και ήταν εκδήλωση της ισχυρής παρουσίας του Ελληνισμού όταν, εκ μέρους του Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, διαπραγματεύθηκα και στη Συρία και στο Ισραήλ διπλωματικές και αμυντικές συνεργασίες για να παίξει η Ελλάδα διαπραγματευτικό ρόλο στη Μέση Ανατολή, ένα ρόλο που τον εγκαταλείψαμε και τον παίζει σήμερα η Τουρκία.
Αλλά από το 2000 και μετά οι ασκήσεις τερματίστηκαν. Το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου μένει μόνο στα χαρτιά. Και αυτό το πλεονέκτημα το εγκαταλείψαμε.
Τι γίνεται λοιπόν τώρα; Εγώ πρέπει να σας το πω ξεκάθαρα ότι φοβάμαι, έτσι που πάνε οι διαπραγματεύσεις, θα οδηγήσουμε τον Κυπριακό λαό σε ένα απαράδεκτό δίλημμα: ή θα δεχθεί μια λύση «τύπου Ανάν», συν πλην με κάποια κερασάκια, ή θα δεχθεί την απειλή της ουσιαστικής διχοτόμησης και της αναγνώρισης των κατεχομένων ως ανεξάρτητο κράτος. Δηλαδή, θα βάλουμε στον Κύπριο το δίλημμα ή να αυτοκτονήσει ή να οδηγηθεί στο εκτελεστικό απόσπασμα. Δεν είναι αυτός ο ρόλος των πολιτικών ηγεσιών. Ο ρόλος των πολιτικών ηγεσιών είναι να δείξει το δρόμο για μια άλλη στρατηγική που δεν θα φέρει τον Κύπριο μπροστά σε αυτό το δίλημμα. Και υπάρχει αυτή η στρατηγική.
Τι μπορεί να γίνει; Πέντε απλά βήματα επειδή δεν θέλω να πάρω περισσότερο χρόνο.

1. Μετά την ολοκλήρωση των συνομιλιών πρώτου κεφαλαίου - που κακώς άρχισαν αλλά εν πάση περιπτώσει άρχισαν – να διακοπούν οι συνομιλίες. Εφ΄ όσον βασικές αρχές δεν γίνονται δεκτές, οι συνομιλίες δεν πρέπει να συνεχισθούν.
2. Συντονισμένη εκστρατεία ενημέρωσης της διεθνούς κοινότητας για το πώς ακριβώς έχει η κατάσταση. Να ξαναθυμίσουμε στη διεθνή κοινότητα ότι το πρόβλημα προκύπτει από την εισβολή και κατοχή εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενός κράτους – μέλους του ΟΗΕ και της Ε.Ε. Μια λύση πρέπει να στηρίζεται στην αρχή ότι η κυριαρχία είναι μία, ενιαία και αδιαίρετη και ότι η λειτουργία της Δημοκρατίας στηρίζεται σε δημοκρατικές αρχές και βάσεις που αναγνωρίζουν το ευρωπαϊκό κεκτημένο, το δικαίωμα των πολιτών να κινούνται ελεύθερα μέσα στην Κυπριακή Δημοκρατία, να έχουν πρόσβαση στην απόλαυση της περιουσίας τους. Η λύση πρέπει να προβλέπει την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής, τον οριστικό τερματισμό του προβλήματος των εποίκων και την κατάργηση των - αποικιακού περιεχομένου - εγγυητικών παρεμβατικών δικαιωμάτων τρίτων χωρών. Αυτή την ενημέρωση πρέπει να κάνουμε. Αλλά για να γίνουν αυτά πρέπει να προχωρήσουμε και στο τρίτο βήμα.
3. Πρέπει να σχηματίσουμε ένα αρραγές πατριωτικό μέτωπο Ελλάδα – Κύπρος και Ομογένεια για να αποκτήσουμε αξιοπιστία και να προχωρήσουμε. Τον τελευταίο καιρό έχει επέλθει μια ψυχική απόσταση ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Κάποτε λέγαμε συναποφασίζουμε για το μέλλον του Ελληνισμού, αυτό είχε πει ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1993, σήμερα λέμε η Κύπρος αποφασίζει και εμείς στην Ελλάδα στηρίζουμε αυτό που αποφασίζουν στην Κύπρο. Όχι. Θα συναποφασίσουμε και θα είμαστε και πάλι δυναμικά, ψυχικά, και πολιτικά μαζί.
4. Χρειαζόμαστε διαπραγματευτική δύναμη. Διαπραγματευτική δύναμη έχουμε και χαρτιά έχουμε να παίξουμε σήμερα. Το 2009 υπάρχουν πολλά θέματα στην Ε.Ε. που αν δράσουμε συντονισμένα – και δεν μιλάω μόνο για την αξιολόγηση της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας αλλά για μια σειρά από άλλα θέματα – νομίζω ότι μπορούμε να κάνουμε αισθητή την παρουσία μας και με δυνατή διπλωματική παρουσία να πατήσουμε πόδι στην Ε.Ε. για να αναβαθμίσουμε το Κυπριακό, από αυτές τις δικοινοτικές συζητήσεις σε ένα θέμα που είναι διεθνές και αφορά παράνομη εισβολή και κατοχή. Και το τελευταίο.
5. Χρειαζόμαστε συμμαχίες. Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε μόνοι Ελλάδα και Κύπρος. Και εδώ έχουμε ευρύτατο πεδίο δράσης. Σήμερα που υπάρχουν ρήγματα μέσα στην Ε.Ε. , που αναπτύσσονται ρήγματα ανάμεσα στην Ευρώπη, την Αμερική και τη Ρωσία, μπορούμε να βρούμε τακτικούς συμμάχους για να προωθήσουμε τις εθνικές μας θέσεις. Χρειάζεται όμως ένα άλλο όραμα, μια άλλη στρατηγική που εάν τα κόμματά μας διστάσουν να ακολουθήσουν, ας δημιουργηθεί το κλίμα από «κάτω», από το λαό που επιτέλους πρέπει να μιλήσει.
Είναι αυτό ανεδαφικό; Δεν νομίζω. Όταν αρχίσαμε την εκστρατεία εναντίον του Σχεδίου Ανάν, σχεδόν όλα τα κόμματα στην Ελλάδα και στην Κύπρο, ήταν υπέρ του Σχεδίου Ανάν, και την πρώτη φορά που κατεβήκαμε στην Κύπρο και μιλήσαμε, ήμασταν λίγοι. Και εκτός από ένα μικρό κόμμα και το Βάσο Λυσσαρίδη, στην πρώτη εκδήλωση κατά του Σχεδίου Ανάν στην Κύπρο, οι πολιτικές ηγεσίες δεν ήταν εκεί. Ο λαός τους μετακίνησε. Έτσι και τώρα και για μια ακόμη φορά, εάν ενημερώσουμε τον ελληνικό λαό και κάνουμε συγκεντρώσεις αυτού του τύπου, νομίζω ότι ο λαός θα απαιτήσει μια άλλη εθνική στρατηγική για τον Ελληνισμό, περήφανη, με διέξοδο και με προοπτική. Γιατί δεν θέλουμε να ζήσουμε τον εφιάλτη, μετά από χρόνια, στο λιμάνι της Λεμεσού να «συνωστισθούν» οι Κύπριοι για να έρθουν στην Αθήνα να ιδρύσουν τη νέα Κύπρο. Δεν το θέλουμε αυτό. Θέλουμε μια ανεξάρτητη, περήφανη Κύπρο που, μαζί με την Ελλάδα, θα παίξει τον ιστορικό της ρόλο, το ρόλο του Ελληνισμού στην περιοχή μας.

Επιστροφή στη Sibilla