«Κι οι ποιητές να γράφουν πρέπει διαρκώς, γιατί έξαφνα πεθαίνουν…
Κι όταν νιώθεις την ανάγκη να γράψεις, δεν συζητάς το θέμα αλλά παίρνεις την πέννα και γράφεις… Γράφεις ώσπου να λυτρωθείς…»
«ΘΑ ΡΙΞΩ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΜΟΥ ΠΙΣΩ…
ΘΑ ΦΟΡΕΣΩ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΑΝΑΠΟΔΑΘΑ ΒΓΩ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΕΣ, ΜΕ ΝΤΟΥΦΕΚΙΑ, ΦΩΝΕΣ, ΜΕ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ…
ΝΑ ΡΕΖΙΛΕΨΩ ΤΟΥΣ ΟΠΑΔΟΥΣ ΤΟΥ ΣΥΡΜΑΤΟΜΠΛΕΓΜΑΤΟΣ! ΝΑ ΒΑΛΩ ΦΩΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ!
ΘΑ’ΡΘΟΥΝ ΟΙ ΓΝΩΣΤΙΚΟΙ ΝΑ ΜΟΥ ΒΑΛΟΥΝ ΤΡΙΚΛΟΠΟΔΙΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΣ ΔΙΩΧΝΩ ΤΟΥΣ ΠΕΛΑΤΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΓΑΖΙΑ…
ΘΑ’ΡΘΟΥΝ ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΙ ΝΑ ΜΟΥ ΣΠΑΣΟΥΝ ΤΑ ΠΛΕΥΡΑ ΓΙΑΤΙ ΒΑΖΩ ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ…
ΘΑ’ΡΘΟΥΝ ΟΙ ΚΟΚΚΙΝΟΙ ΝΑ ΜΟΥ ΚΟΚΚΙΝΙΣΟΥΝ ΤΟ ΜΟΥΤΡΟ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΠΙΟ ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΑΠ’ΑΥΤΟΥΣ...
ΘΑ’ΡΘΟΥΝ ΟΙ ΛΕΥΚΟΙ ΝΑ ΜΟΥ ΜΑΥΡΙΣΟΥΝ ΤΟ ΜΑΤΙ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΠΙΟ ΛΕΥΚΟΣ ΑΠ’ΑΥΤΟΥΣ…
ΘΑ’ΡΘΟΥΝ ΟΙ ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΙ ΝΑ ΜΟΥ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΤΑ ΦΩΤΑ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΠΙΟ ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΣ ΑΠ’ΑΥΤΟΥΣ…
ΘΑ’ΡΘΟΥΝ ΟΙ ΓΕΛΟΙΟΙ, ΟΙ ΣΟΒΑΡΟΙ…
ΟΙ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΙ, ΟΙ ΔΥΤΙΚΟΙ…
ΟΙ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΕΣ, ΟΙ ΚΑΘΟΛΙΚΟΙ…
ΟΙ ΔΙΚΟΙ, ΟΙ ΟΧΤΡΟΙ…
ΟΙ ΔΙΑΟΛΟΙ, ΟΙ ΘΕΟΙ…
ΤΕΛΟΣΠΑΝΤΩΝ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙΝΟΙ…
ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΣΑΝ ΚΑΠΡΙΤΣΙΟ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ…
ΜΑ ΕΓΩ ΘΑ ΞΑΝΑΡΙΞΩ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΜΟΥ ΠΙΣΩ, ΘΑ ΞΑΝΑΦΟΡΕΣΩ ΤΟ ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΑΝΑΠΟΔΑ ΚΑΙ ΘΑ ΒΓΩ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΕΣ ΜΕ ΝΤΟΥΦΕΚΙΑ, ΦΩΝΕΣ, ΜΕ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΩ ΨΩΜΙ ΚΑΙ ΛΕΥΤΕΡΙΑ!»
«Έφερα τα βήματα μου τσαλαπατώντας σημαίες και άμφια…
Έφερα την επανάσταση μου μέχρι το τελευταίο οδόφραγμα, Προδομένος και μόνος μου…
Έφερα την ψυχή μου μέχρι εδώ, στην ερημιά και στ’αγιάζι και το χάος το ασύνορο, με τιμή και συνέπεια.
Έφερα τα βήματα μου, μέχρις εδώ, καθαρά και ακέραια!
ΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΑΚΕΡΑΙΑ!»
«Κι όμως…
Κάπου στην άκρη των χειλιών σου,
Θα ενεδρεύει πάντα μια ιδέα χαμόγελο.»
«Όσο μακραίνει ο χρόνος,
όσο οι συνθήκες γίνονται πιο δύσκολες,
όσο δολοφονούνται τα οράματα,
τόσο πιο πολύ μας λείπει ο Δώρος»
Βάσος Λυσσαρίδης
Επιστροφή στο ΔΩΡΟ ΛΟΪΖΟΥ: Sibilla
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου