Γεννήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 1944 στη Λευκωσία. Το 1956 πηγαίνει στο Παγκύπριο Γυμνάσιο από το οποίο αποφοιτά το 1963 οπόταν και εγγράφεται στη Σχολή Θεάτρου των Θάνου Σακέττα και Κωστή Μιχαηλίδη.
Το 1966 (μέχρι το 1968) μεταβαίνει στη Ρόδο για να σπουδάσει ξενοδοχειακά. Οι σπουδές του συμπίπτουν με την περίοδο της μαύρης επταετίας στην Ελλάδα.
Αρχίζει από νωρίς να εκδηλώνει τον επαναστατικό, αντικομφορμιστικό του χαρακτήρα αφού ξεσηκώνει τους συμφοιτητές του σε απεργία για διαμαρτυρία προς τους απάνθρωπους όρους ζωής. Αποτέλεσμα των πιο πάνω είναι η εκδίωξή του από τη Σχολή συνέπεια της οποίας η απόφαση να εγκαταλείψει οριστικά τον κλάδο των ξενοδοχειακών.
Στη συνέχεια μεταβαίνει στη Βοστόνη όπου εγγράφεται το 1969 στο Hellenic College και το 1972 παίρνει B.A. Ιστορίας το οποίο του απονέμεται με τιμές.
Στα τέσσερα χρόνια των σπουδών του αναμειγνύεται στα κοινά προς καταπολέμηση του σκοταδισμού και της Χούντας τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο. Το 1971 μάλιστα οργανώνει στο Κολέγιο σεμινάριο για τη Νεοελληνική γλώσσα και κουλτούρα.
Ο άνθρωπος, ο ποιητής, ο πολιτικός
Ο Δώρος είχε μια πολυδιάστατη προσωπικότητα. Λόγω του ανήσυχου του πνεύματος ασχολήθηκε εντατικά με μεταφράσεις στα Ελληνικά ειδικά επαναστατικών ποιητών, κυρίως Ισπανών. Μια ματιά στα ονόματα μερικών ποιητών που μετέφρασε δείχνουν την πλατύτητα του ενδιαφέροντος του: Σλαβατόρ Νόβο, Ραφαέλ Αλπέρτι, Καρλ Σανπέρκ, Τζην Φάουλερ, Πωλ Ελυάρ, Τζακς Πρέβερτ, Μικί Ροφού, Τακενάκα Ίκου κ.α.
Κυρίαρχο ρόλο στη ζωή του Δώρου έπαιξε η πολιτική. Μετά την επιστροφή του στην Κύπρο το 1972 ενεργοποιείται στο αντιστασιακό σοσιαλιστικό κίνημα, την ΕΔΕΚ, ενώ παράλληλα εργάζεται σαν οργανωτικός γραμματέας της Σοσιαλιστικής Νεολαίας ΕΔΕΝ και διευθυντής της εφημερίδας «Σοσιαλιστική Έκφραση».
Διαδραματίζει έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην πολιτική ζωή της Κύπρου και βρισκόταν σε συνεχή εγρήγορση καθώς ήταν στο στόχαστρο πολλών. Ο Δώρος όμως ποτέ δεν παραιτήθηκε από τον αγώνα. Είχε ξεπεράσει την ιδέα του θανάτου. Έλεγε διαρκώς «Εμείς οι Έλληνες δε φοβόμαστε το θάνατο», «Είμαι πέραν από το θάνατο».
Ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του η γυναίκα του εκμυστηρεύεται πως ο Δώρος πάντα της έλεγε «Ένας δεν πρέπει να μένει στη χώρα του μόνο στους καλούς καιρούς». Ήταν γεννημένος αγωνιστής, ποτέ δεν το έβαζε κάτω και πάνω απ’ όλους και απ’ όλα ερχόταν η Κύπρος.
Ο Βάσος Λυσσαρίδης μιλώντας για την ποιητική συλλογή του Δώρου «Ψωμί και Ελευθερία» αναφέρει «Ο Δώρος τραγουδά μέσα απ’ αυτό το βιβλίο. Ο Δώρος τραγουδά αθάνατος μέσα στους δρόμους και στις πλατέες της Λευκωσίας ένα ψιθυριστό τραγούδι που τ’ ακούει ολάκερη η ανθρωπότητα».
Παρολ’ αυτά, το πιο δυναμικό τραγούδι που τραγούδησε ο Δώρος είναι το «Τραγούδι του Λεύτερου».
«Θα ρίξω τα μαλλιά μου πίσω, θα φορέσω το πρόσωπο ανάποδα, θα βγω στους δρόμους στες πλατέες με ντουφέκια φωνές με συνθήματα…»
Το 1966 (μέχρι το 1968) μεταβαίνει στη Ρόδο για να σπουδάσει ξενοδοχειακά. Οι σπουδές του συμπίπτουν με την περίοδο της μαύρης επταετίας στην Ελλάδα.
Αρχίζει από νωρίς να εκδηλώνει τον επαναστατικό, αντικομφορμιστικό του χαρακτήρα αφού ξεσηκώνει τους συμφοιτητές του σε απεργία για διαμαρτυρία προς τους απάνθρωπους όρους ζωής. Αποτέλεσμα των πιο πάνω είναι η εκδίωξή του από τη Σχολή συνέπεια της οποίας η απόφαση να εγκαταλείψει οριστικά τον κλάδο των ξενοδοχειακών.
Στη συνέχεια μεταβαίνει στη Βοστόνη όπου εγγράφεται το 1969 στο Hellenic College και το 1972 παίρνει B.A. Ιστορίας το οποίο του απονέμεται με τιμές.
Στα τέσσερα χρόνια των σπουδών του αναμειγνύεται στα κοινά προς καταπολέμηση του σκοταδισμού και της Χούντας τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο. Το 1971 μάλιστα οργανώνει στο Κολέγιο σεμινάριο για τη Νεοελληνική γλώσσα και κουλτούρα.
Ο άνθρωπος, ο ποιητής, ο πολιτικός
Ο Δώρος είχε μια πολυδιάστατη προσωπικότητα. Λόγω του ανήσυχου του πνεύματος ασχολήθηκε εντατικά με μεταφράσεις στα Ελληνικά ειδικά επαναστατικών ποιητών, κυρίως Ισπανών. Μια ματιά στα ονόματα μερικών ποιητών που μετέφρασε δείχνουν την πλατύτητα του ενδιαφέροντος του: Σλαβατόρ Νόβο, Ραφαέλ Αλπέρτι, Καρλ Σανπέρκ, Τζην Φάουλερ, Πωλ Ελυάρ, Τζακς Πρέβερτ, Μικί Ροφού, Τακενάκα Ίκου κ.α.
Κυρίαρχο ρόλο στη ζωή του Δώρου έπαιξε η πολιτική. Μετά την επιστροφή του στην Κύπρο το 1972 ενεργοποιείται στο αντιστασιακό σοσιαλιστικό κίνημα, την ΕΔΕΚ, ενώ παράλληλα εργάζεται σαν οργανωτικός γραμματέας της Σοσιαλιστικής Νεολαίας ΕΔΕΝ και διευθυντής της εφημερίδας «Σοσιαλιστική Έκφραση».
Διαδραματίζει έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην πολιτική ζωή της Κύπρου και βρισκόταν σε συνεχή εγρήγορση καθώς ήταν στο στόχαστρο πολλών. Ο Δώρος όμως ποτέ δεν παραιτήθηκε από τον αγώνα. Είχε ξεπεράσει την ιδέα του θανάτου. Έλεγε διαρκώς «Εμείς οι Έλληνες δε φοβόμαστε το θάνατο», «Είμαι πέραν από το θάνατο».
Ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του η γυναίκα του εκμυστηρεύεται πως ο Δώρος πάντα της έλεγε «Ένας δεν πρέπει να μένει στη χώρα του μόνο στους καλούς καιρούς». Ήταν γεννημένος αγωνιστής, ποτέ δεν το έβαζε κάτω και πάνω απ’ όλους και απ’ όλα ερχόταν η Κύπρος.
Ο Βάσος Λυσσαρίδης μιλώντας για την ποιητική συλλογή του Δώρου «Ψωμί και Ελευθερία» αναφέρει «Ο Δώρος τραγουδά μέσα απ’ αυτό το βιβλίο. Ο Δώρος τραγουδά αθάνατος μέσα στους δρόμους και στις πλατέες της Λευκωσίας ένα ψιθυριστό τραγούδι που τ’ ακούει ολάκερη η ανθρωπότητα».
Παρολ’ αυτά, το πιο δυναμικό τραγούδι που τραγούδησε ο Δώρος είναι το «Τραγούδι του Λεύτερου».
«Θα ρίξω τα μαλλιά μου πίσω, θα φορέσω το πρόσωπο ανάποδα, θα βγω στους δρόμους στες πλατέες με ντουφέκια φωνές με συνθήματα…»
ΔΩΡΟΣ ΛΟΪΖΟΥ στη "Σίβυλλα":
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου