4th International Conference Tehran, March 4 and 5, 2009
“Support for Palestine: Gaza, Victim of Crime” (Speech of Mrs. Sakorafa Sofia, member of the Greek Parliament)
Κυρίες και κύριοι,
Προέρχομαι από την Ελλάδα και έχω πολύ ζωντανές τις ιστορικές μνήμες της πατρίδας μου, μιας πατρίδας που στο όνομα ενός διαφορετικού οράματος, στο όνομα μιας διαφορετικής ιστορικής και πολιτικής εξέλιξης, από αυτή που δρομολογούσαν οι μεγάλες δυτικές δυνάμεις, πριν περίπου μισό αιώνα οδηγήθηκε στην οδυνηρή διαδικασία ενός εμφυλίου πολέμου
Για αυτό θα ήθελα να ξεκινήσω την τοποθέτησή μου με μια άκρως παραβολική και σημειολογική ιστορία.
Μια ιστορία που εμπνεύστηκε ένας Έλληνας κινηματογραφιστής, παγκόσμιας αναγνώρισης, ο Θεόδωρος Αγγελοπουλος.
Τοποθετεί λοιπόν την ιστορία στο 1977, χρόνια μετά τον εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα, όπου μια ομάδα κυνηγών βρίσκει μέσα στο πυκνό χιόνι, το πτώμα ενός αντάρτη του Εμφυλίου.
Το αίμα τρέχει ακόμα φρέσκο απ' την πληγή του, παρ' όλο που έχουν περάσει κοντά τριάντα χρόνια.
Οι κυνηγοί, όλοι εκπρόσωποι της εξουσίας, πολιτικής και οικονομικής, μεταφέρουν το πτώμα στο ξενοδοχείο τους, όπου και θα περάσουν μια νύχτα Πρωτοχρονιάς γεμάτη απ' τα φαντάσματα της ιστορικής τους συνείδησης και το φόβο ενός παρελθόντος που νόμιζαν ότι το είχαν τακτοποιήσει.
Μπροστά σ' ένα μεγάλο δικαστήριο της Ιστορίας, που λαμβάνει χώρο στη σάλα του ξενοδοχείου , οι καταθέσεις τους μετατρέπονται σε ζωντανούς εφιάλτες της συλλογικής τους συνείδησης.
Προς το τέλος της ταινίας, ο αντάρτης ζωντανεύει μέσα στη φαντασία των τρομοκρατημένων κυνηγών, μετατρέπεται σ' ένα είδος εκδικητή της επανάστασης και οι εκπρόσωποι αυτής της εξουσίας εκτελούνται. Μόλις βγουν από αυτό το άσχημο όνειρο αποφασίζουν να ξαναθάψουν το σώμα του αντάρτη, ρίχνουν πάνω χιόνι, πολύ χιόνι ώσπου το τοπίο να ξανααποκτήσει την αρχική του λευκότητα, τη βολική για αυτούς λευκότητα.
Για αυτό το σώμα του αντάρτη θα ήθελα να μιλήσω σήμερα, για το σώμα του σύγχρονου αντάρτη, που είναι η παλαιστινιακή αντίσταση.
Και ταυτόχρονα για το σχέδιο που εκπονούν οι σημερινές δυτικές μεγάλες δυνάμεις, ώστε να θάψουν αυτό το σώμα, σαν να μην υπήρχε ποτέ.
Να το θάψουν γιατί τους ενοχλεί.
Και τους ενοχλεί γιατί αποτελεί την παγκόσμια παραφωνία μέσα σε ένα κόσμο που για να τον ελέγξουν απόλυτα, επεδίωξαν και επιδιώκουν να τον φέρουν στα δικά τους μέτρα, να τον διαμορφώσουν στα δικά τους καλούπια, να τον ερμηνεύσουν σύμφωνα με τα δικά τους αξιακά συστήματα, να τον δρομολογήσουν στη βάση των δικών τους συμφερόντων.
Η παλαιστινιακή αντίσταση δεν είναι σημερινή και δεν είναι όψιμη.
Είναι μια ιστορία 60 χρόνων!
Είναι μια ιστορία παρακαταθήκης που άφησε ο Γιασέρ Αραφάτ στο λαό του.
Είναι μια ιστορία καθημερινή που δημιουργεί ο Παλαιστίνιος μαχητής που ξέρει να υπερασπίζεται με τον ίδιο άξιο τρόπο τη ζωή του με τα όπλα του , αλλά και τη ψήφο του με το όπλο παρά πόδα.
Είναι μια ιστορία που δημιουργεί ο Παλαιστίνιος μάρτυρας, που γνωρίζει ότι ελευθερία σημαίνει απελευθέρωση.
Είναι μια ιστορία που έχει ως αποτέλεσμα τη συναίνεση αλλά και τον Παλαιστίνιο μαχητή – υπερασπιστή της Τζενίν, της Γάζας, της Μπειτ Χανούν που δηλώνει ότι δεν μπορεί να πετάξει το όπλο του και τις 60 σφαίρες του.
Κι αυτή η ιστορία , είναι ιστορία ζώσα , συνεχής και απαιτητική.
Πίστεψε ο Δυτικός κόσμος ότι , απαιτώντας εκλογές σαν απαραίτητη προυπόθεση για την έναρξη των διαπραγματεύσεων, θα μπορούσε να ελέγξει και να θολώσει τις απαρέγκλιτες επιταγές της Παλαιστινιακής Αντίστασης.
Και διαψεύστηκε οικτρά.
Η Χαμάς, η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση του παλαιστινιακού λαού, δεν θα μπορούσε παρά να υπηρετήσει την ιστορία του λαού που την ανέδειξε στην εξουσία.
Το αποτέλεσμα, όμως στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Ευρώπη που έχουν στηρίξει ολόκληρο τον πολιτικό τους πολιτισμό στην αστική δημοκρατία, στο δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, στην απόλυτη αναγνώριση των αποτελεσμάτων που προκύπτουν μέσα από αυτό το δικαίωμα, δεν άρεσε.
Και δεν άρεσε γιατί, όπως φαίνεται, δημοκρατία στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν είναι αυτό που δημοκρατικά και ελεύθερα νομιμοποίησε ο λαός, δημοκρατία δεν είναι η κυρίαρχη βούληση του εκλογικού σώματος, αλλά αυτό που θα ήθελε ο δυτικός κόσμος.
Δημοκρατία λοιπόν για τις δυνάμεις του δυτικού κόσμου είναι αυτό που θα ήθελαν εκείνες και όχι αυτό που αποφάσισε ο παλαιστινιακός λαός.
Μα δεν είναι και η πρώτη φορά που το βλέπουμε αυτό.
Ολόκληρος ο δυτικός κόσμος ανέκραξε μετά το δημοψήφισμα του Τσάβες και την πεντακάθαρη νίκη του :
Δικτάτορας ο Τσάβες.
Και κανείς από τα δυτικά κέντρα προπαγάνδας δεν είπε ότι ο Τσάβες απλώς απέκτησε το δικαίωμα να διεκδικήσει και τρίτη προεδρική θητεία στις εκλογές του 2013, καθώς καταργήθηκε ο συνταγματικός περιορισμός των δύο, το πολύ, θητειών.
Αν αυτό είναι πειστήριο δικτατορικής συμπεριφοράς, θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι η Αγκελα Μέρκελ, ο Νικολά Σαρκοζί, ο Γκόρντον Μπράουν και τόσοι άλλοι ηγέτες χωρών όπου δεν υπάρχει περιορισμός αντίστοιχος, είναι εξίσου «τύραννοι».
Όμως, ο Τσάβες κατηγορείται ως τύραννος για τον ίδιο λόγο που κατηγορείται και η Χαμάς ως τρομοκράτης.
Γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να ανεχθούν στο μαλακό τους υπογάστριο, τη Λατινική Αμερική, δεν μπορούν να ανεχθούν στον κρίσιμο χώρο της Μέσης Ανατολής, ότι αναδεικνύονται δυνάμεις που αμφισβητούν την ηγεμονία τους, ότι κυριαρχούν δυνάμεις που υπηρετούν τα σχέδια των λαών τους και δεν εξυπηρετούν τα σχέδια τους.
Δεν μπορούν να ανεχθούν ότι βγαίνουν μπροστά δυνάμεις, που έχουν ένα άλλο σχέδιο από το δικό τους.
Ενα σχέδιο εθνικής αντίστασης.
Ένα άλλο όραμα από το δικό τους.
Ενα όραμα ανεξάρτητης πατρίδας.
Μια άλλη στρατηγική επιλογή από τη δική τους.
Μια επιλογή ρήξης και σύγκρουσης μέχρι τον τελικό στόχο.
Και στη βάση αυτή μαζί με τον εταίρο τους, το Ισραήλ, εκπονούν ένα σχέδιο ανατροπής της Χαμάς.
Το σχέδιο Μπους ήταν σαφές, όπως αποκαλύφθηκε και ποτέ δεν διαψεύσθηκε από το Στειτ Ντιπάρτμεντ.
Ο Τζορτζ Μπους και η Κοντολίζα Ράις ανέθεσαν στον αναπληρωτή σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας Ελιοτ Εϊμπραμς, την υλοποίηση μυστικού σχεδίου για πρόκληση εμφύλιου πολέμου στα κατεχόμενα, με στόχο τη βίαιη ανατροπή της κυβέρνησης Χαμάς.
Ωστόσο οι υπολογισμοί Αμερικανών και Ισραηλινών διαψεύσθηκαν και ακολούθησε η υλοποίηση της δεύτερης φάσης του σχεδίου, που ήταν το φονικό εμπάργκο και οι φονικές επιδρομές, ελπίζοντας ότι θα γονάτιζαν το λαό της Γάζας.
Κι εδώ διαψεύσθηκαν.
Έτσι περάσαμε στην τρίτη φάση του σχεδίου :
Tο Ισραήλ πραγματοποιεί την πλέον φονική εισβολή στη Λωρίδα της Γάζας.
Και φυσικά, μαζί με το ανελέητο σφυροκόπημα της Γάζας, σφυροκοπά και την κοινή γνώμη με πολιτικά μηνύματα διαμορφωμένα, βγαλμένα μέσα από το οπλοστάσιο της σιωνιστικής προπαγάνδας και στοχευμένα, ώστε να παραμορφώσει την πραγματικότητα, κατά τα πρότυπα του Γκέμπελς.
Κυρίες και κύριοι,
Ακόμη κι αν δεν βρέθηκε κανείς στη Γάζα αυτές τις 23 ημέρες, είναι σε θέση να αντικρούσει αυτήν την προπαγάνδα και έχει χρέος να το κάνει.
Πολύ δε περισσότερο για μένα, αυτό το χρέος είναι πολλαπλάσιο. Είναι ένα χρέος που προκύπτει και μέσα από την παλαιστινιακή μου υπηκοότητα, αλλά είναι ταυτόχρονα και μια ύψιστη ευθύνη που προκύπτει μέσα από το γεγονός ότι ήμουν εκεί.
Είδα, γνωρίζω και έχω την υποχρέωση να αποκαλύψω τα προπαγανδιστικά ψέματα που επιχείρησαν και επιχειρούν να αναπτύξουν, τόσο οι επίσημες αρχές του Ισραήλ, όσο και εγνωσμένα ιταμά φερέφωνα σε ολόκληρο τον κόσμο.
Και επειδή όπως αναφέρει ο Ουμπέρτο Έκο:
΄΄ κανείς δε θα εμφανιστεί στο παλκοσένικο του κόσμου να πει θέλω να ξανανοίξω το Αουσβιτς. Ο φασισμός θα επιστρέψει κρυμμένος κάτω από τα πιο αθώα ρούχα΄΄,
έχουμε καθήκον να αποκαλύπτουμε το ΄΄αυγό του φιδιού ΄΄ και τα αθώα ρούχα που ενδύεται.
Αθώο ρούχο λοιπόν αυτής της φασιστικής πρακτικής υπήρξε καταρχήν το πρόσχημα αυτού του πολέμου :
η αυτοάμυνα του Ισραήλ.
Από τον Μάη του 1948, όπου ο Πρωθυπουργός Δαβίδ Μπεν Γκουριόν ανακοίνωσε την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ και οι ισραηλινοί κομάντος στην Παλαιστίνη ξεκίνησαν τον υποτιθέμενο ΄΄ Πόλεμο της Ανεξαρτησίας΄΄, διώχνοντας βίαια πάνω από 750.000 Παλαιστίνιους από τα σπίτια τους, έως και σήμερα, που καταστρέφουν υποδομές, σκοτώνουν, φυλακίζουν, εξορίζουν, οδηγούν σε εγκλεισμό και τελικά καταδικάζουν σε θάνατο τον νόμιμο ηγέτη Αραφάτ, εξοντώνουν και εξαθλιώνουν ολόκληρους πληθυσμούς, εγχαράζουν νούμερα σε χέρια αγωνιστών, γκρεμίζουν σπίτια μαζί με τους κατοίκους τους, χτίζουν το αποτρόπαιο τείχος, γαζώνουν με τα ελικόπτερα ό,τι κινείται, λειτουργούν σε πλήρη ανάπτυξη στρατόπεδα συγκέντρωσης, είναι κατακτητές, δολοφόνοι και μάλιστα με στρατιωτική τακτική που παραπέμπει στους πρώην θύτες τους, τους ναζί.
Η ιστορία λοιπόν είναι σαφής και ως προς τις διαχωριστικές γραμμές και ως προς το ρόλο του καθένα.
Αυτοαμυνόμενοι είναι οι παλαιστίνιοι αγωνιστές.
Αυτοαμυνόμενοι απέναντι σε μια απεχθή πολεμική μηχανή, που είναι ο ισραηλινός στρατός κατοχής.
Το δεύτερο αθώο ρούχο αυτού του πολέμου:
το σπάσιμο της εκεχειρίας από τη Χαμάς.
Ξεχνούμε ότι το «Συμπαγές Μολύβι», σύμφωνα με την ομολογία του ίδιου του Εχούντ Μπάρακ, προετοιμαζόταν εδώ και έξι μήνες. Κανείς επίσης δεν αρνείται ότι, μέχρι τα τέλη Οκτωβρίου, οι ισλαμιστές μαχητές είχαν σταματήσει να εκτοξεύουν ρουκέτες -ακόμη και το ισραηλινό υπουργείο Εξωτερικών το αναγνωρίζει. Οι εκτοξεύσεις, ωστόσο, ξανάρχισαν τον Νοέμβριο.
Και δικαιολογημένα.
Μια λεπτομέρεια που συχνά «ξεχνούν», είναι ότι ο ισραηλινός στρατός διεξήγαγε, στις 4 Νοεμβρίου του 2008, μια επιχείρηση που στοίχισε τη ζωή σε έξι μαχητές της παλαιστινιακής αντίστασης και στην οποία η αντίσταση απάντησε αυτοαμυνόμενη. Ενα άλλο σημείο που σκοπίμως δεν αναφέρεται.
Η εκεχειρία θα συμβάδιζε με τον τερματισμό του αποκλεισμού της Γάζας και το άνοιγμα των συνόρων της, κάτι που το Ισραήλ δεν αποδέχθηκε ποτέ. Ακόμη χειρότερα.
Το εμπάργκο είχε γίνει σχεδόν ολοκληρωτικό τους τελευταίους μήνες, σε σημείο που, πριν ακόμη την επίθεση, τα τέσσερα πέμπτα του πληθυσμού εξαρτιώνταν από τη βοήθεια των Ηνωμένων Εθνών.
Κι εδώ η ιστορία είναι σαφής και βάζει τη διαχωριστική γραμμή.
Η Γάζα μετατράπηκε σε ένα γκέτο ακριβώς με πρόσχημα την εκεχειρία, την οποία με συνοπτικές διαδικασίες το ίδιο το Ισραήλ την έσπασε.
Τρίτο αθώο ρούχο αυτής της επιχείρησης:
η αναλογία.
Οι ρουκέτες εναντίον των ισραηλινών αμάχων είναι ανάλογες με τις επιθέσεις του ισραηλινού στρατού αυτές τις 23 ημέρες στο άμαχο πληθυσμό της Γάζας !
Κι εδώ η πραγματικότητα βάζει τη διαχωριστική γραμμή :από την αποχώρηση του Ισραήλ από τη Γάζα μέχρι την έκρηξη αυτού του πολέμου, απο τις ρουκέτες Κασάμ σκοτώθηκαν έντεκα Ισραηλινοί, ενώ ο ισραηλινός στρατός σκότωσε 1.700 ανθρώπους.
Σε αυτούς πρέπει να προστεθούν και τα 1.300 θύματα του «Συμπαγούς Μολυβιού», καθώς και οι εκατοντάδες ακρωτηριασμένοι, οι περισσότεροι παιδιά.
Τέταρτο αθώο ρούχο αυτής της σφαγής:
η τήρηση ίσων αποστάσεων.
Από πότε ο κατακτητής και ο αμυνόμενος είναι το ίδιο?
Από πότε ο εισβολέας και αυτός που αντιστέκεται είναι το ίδιο?
Δεν θα ανακαλύψουμε εμείς την απάντηση.
Η ίδια η ιστορία επεφύλαξε το ρόλο του εγκληματία στις ναζιστικές δυνάμεις κατοχής και το ρόλο του αντιστασιακού,
στον ηρωικό λαό του Λένιγκραντ που πολεμούσε επί 870 ημέρες,
στο ηρωικό αντάρτικο στα βουνά της πατρίδας μου,
στους παρτιζάνους της Γαλλίας.
Το πέμπτο αθώο ρούχο αυτού του μακελειού:
η προστασία των αμάχων.
Με θράσος υποστήριξε το Ισραήλ ότι πετάει προκηρύξεις για να αναγγείλει τους βομβαρδισμούς και για να καλέσει τους κατοίκους να φύγουν.
Να φύγουν λοιπόν και να πάνε πού?
1.500.000 κόσμος σε ένα κομμάτι γης ελάχιστων τετραγωνικών αποκλεισμένο από στεριά και από θάλασσα.
Να πάνε στα καταφύγια του ΟΗΕ που και αυτά χτυπήθηκαν?
Να πάνε στα νοσοκομεία που και αυτά χτυπήθηκαν?
Δεν υπάρχει απάντηση, όπως δεν υπήρχε απάντηση και στο ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων και του Διστόμου,στην πατρίδα μου, από το ναζιστικό στρατό κατοχής. Και το τελευταίο αθώο ρούχο αυτής της φονικής συνταγής:
η ενοχοποίηση κάθε κριτικής, κάθε καταγγελτικής φωνής των εγκλημάτων.
Εδώ, θα απαντήσω πάλι με ένα απόσπασμα του ο Έκο:
΄΄ αν τα επιχειρήματα του πολιτικού μανιφέστου του Χίτλερ ( Mein Kampf ) επέζησαν, είναι γιατί βασίζονται σε μια μη ανεκτικότητα άγρια, αδιαπέραστη από κάθε κριτική.΄΄ Αυτά λοιπόν είναι τα αθώα ρούχα του φασισμού.
Είναι τα ίδια ρούχα που παρήγαγαν την ΄΄αναγκαιότητα΄΄ της ατομικής βόμβας στο Ναγκασάκι και στη Χιροσίμα ,
που βομβάρδισαν το Προεδρικό Μέγαρο στη Χιλή,
που επέβαλαν τις αιμοσταγείς δικτατορίες στη Λατινική Αμερική,
που όπλισαν τον Αττίλα στην Κύπρο,
που κλείδωσαν κατά λάθος ανθρώπινους στόχους στη Σερβία,
που εκστρατεύουν για να απελευθερώσουν τους ΄΄βάρβαρους΄΄ Αφγανούς,
που δημιουργουν το χρέος στον Τρίτο Κόσμο και τον καταδικάζουν σε αργό θάνατο και σε φυσικούς ολέθρους, που πυροβολούν κουφάρια στη Φαλούτζα προς παραδειγματισμό,
που μιλούν για τον κακό Ιρακ και τον καλό πόλεμο.
Που επωμίζονται,τελικά το καθήκον του ΄΄λειτουργού΄΄, δηλαδή του βομβιστή της ανθρωπότητας.
Και απέναντι σε αυτό το έγκλημα των εξαχρειωμένων αξιωματούχων ενός κράτους, τί παρατηρούμε σε διεθνές επίπεδο ?
Σιωπή !!!
Το Συμβούλιο Ασφαλείας παρακολουθεί ως θεατής τη συλλογική τιμωρία ενός ολόκληρου λαού,
ο περίφημος ειδικός διαμεσολαβητής για το Μεσανατολικό Τόνι Μπλερ επιδεικνύει προκλητική σιωπή,
η Ευρωπαική Ένωση συμβουλεύει σύνεση.
Πρόκειται περί αναισθησίας? Περί αναλγησίας?
Όχι.
Όλοι αυτοί επέδειξαν ιδιαίτερο ζήλο, ευαισθησία και πόνο στους αγώνες των Τσετσένων, των Θιβετιανών, των Αλβανοκοσοββάρων.
Πρόκειται, απλά, για ολοκληρωτική υποταγή όλων στην πολιτική των ΗΠΑ, στην πολιτική του Ισραήλ.
Κι αυτό σε μια εποχή που ο αραβικός κόσμος παρουσιάζεται διχασμένος.
Μετά τις δραστήριες δεκαετίες του 50 και του 60, τις δεκαετίες που έδειχναν τον αραβικό κόσμο να συγκροτείται σαν μια τρίτη δύναμη, σα μια διακριτή οντότητα, σήμερα μεγάλο μέρος αυτού του κόσμου, μεγάλο μέρος αυτών των κρατών οργανώθηκαν σε άλλη βάση και άλλη προοπτική και έγιναν εργαλεία των ΗΠΑ .
Τα νέα καθεστώτα μεγάλου μέρους του αραβικού κόσμου, οργανώνονται στη βάση που επιθυμεί η δυτική συμμαχία, οργανώνονται στη βάση υποστήριξης αλλότριων συμφερόντων.
Από την άλλη – και για αυτό θεωρώ σημαντική την πρωτοβουλία αυτής της συνάντησης που αναλαμβάνει το Ιράν – υπάρχει η αλυσίδα Ιράν – Χεζμπολάχ, η αλυσίδα της ενεργής συμπαράστασης στην παλαιστινιακή αντίσταση.
Μια αλυσίδα όμως που δεν είναι η μόνη.
Γιατί μία από τις συνέπειες αυτού του πολέμου, είναι η συγκρότηση, κυρίως στον αραβικό κόσμο, ενός μαζικού κινήματος, που έρχεται σε ρήξη με τα καθεστώτα του, ενός κινήματος με προωθημένα πολιτικά χαρακτηριστικά σε ό,τι αφορά το Παλαιστινιακό.
Αυτό, σε συνδυασμό με το κίνημα που αναπτύχθηκε σε ολόκληρο τον πλανήτη και βέβαια σε συνδυασμό με τα αποτελέσματα αυτού του πολέμου δημιουργεί ένα νέο περιβάλλον.
Τα αποτελέσματα των 23 ημερών είναι σαφή και ευανάγνωστα.
Καταρχήν ο πόλεμος αυτός παρά τα αθώα ρούχα που ενδύθηκε από την πλευρά του Ισραήλ αποτέλεσε το σημείο καμπής για τη διεθνή εικόνα του.
Η διεθνής πλέον εικόνα του Ισραήλ είναι συνώνυμη με αυτή του τρομοκράτη.
Από την άλλη μεριά η παλαιστινιακή αντίσταση δεν κάμφθηκε, κάτι που ήταν και το κρίσιμο ζητούμενο αυτού του πολέμου και μάλιστα όχι απλώς δεν κάμφθηκε, αλλά βγήκε ενδυναμωμένη και κυρίως πιο ώριμη.
Αυτή τη στιγμή, η απαίτηση της εθνικής συμφιλίωσης στη βάση της αντίστασης, είναι παλλαϊκή.
Έχουμε λοιπόν ένα νέο περιβάλλον.
Ένα περιβάλλον με καινούριες και δυναμικές παραμέτρους:
Την τρώση της εικόνας του Ισραήλ,
την ενδυνάμωση της παλαιστινιακής αντίστασης,
την ωρίμανση της απαίτησης για ενότητα στη βάση της αντίστασης,
την δημιουργία ενός σημαντικού κινήματος σε ολόκληρο τον κόσμο.
Και, κυρίως, έχουμε ένα τσουνάμι λαϊκής οργής και διαδηλώσεων στον αραβικό κόσμο, όμοιο του οποίου δεν παρατηρήθηκε ούτε στην πολιορκία της Βηρυτού ούτε στην πρώτη και τη δεύτερη Ιντιφάντα, ούτε στους πολέμους εναντίον του Ιράκ και του Λιβάνου.
Στην Ιορδανία, η πλειοψηφία των βουλευτών έκανε συμβολική κατάληψη και έκαψε μέσα στο Κοινοβούλιο τη σημαία του Ισραήλ.
Ακόμη και το Κατάρ, το σίγουρο αγκυροβόλιο των Αμερικανών στον Περσικό Κόλπο, σχηματίζει τώρα άξονα με τη Συρία στηρίζοντας την παλαιστινιακή αντίσταση.
Και όλα δείχνουν ότι βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή.
Απέναντι σε αυτό το νέο περιβάλλον είναι υποχρεωμένος και ο δυτικός κόσμος να επανατοποθετηθεί.
Και η πιο χρήσιμη, η πιο αναγκαία, η πιο επείγουσα επανατοποθέτηση αφορά, καταρχάς, στην αναγνώριση της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης του παλαιστινιακού λαού, της Χαμάς.
Και αμέσως μετά, ο δυτικός κόσμος είναι υποχρεωμένος, χωρίς αιρέσεις και επιφυλάξεις, να αποδεχτεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων το πολιτικό όργανο που θα εκπροσωπεί το σύνολο της παλαιστινιακής αντίστασης, κατά τα πρότυπα της PLO.
Και τέλος, είναι υποχρέωση του δυτικού κόσμου να αποδείξει ότι, το σύστημα αξιών για το οποίο έχει αγωνισθεί, το οποίο έχει πληρώσει στο Β΄Παγκόσμιο πόλεμο με εκατομμύρια νεκρούς, και το οποίο προβάλλει υπερήφανα ως καταστάλαγμα δικαιοσύνης και ως προυπόθεση δίκαιης ειρήνης, θα ισχύσει και για αυτόν τον πόλεμο.
Το δικαστήριο της Νυρεμβέργης για τα εγκλήματα του πολέμου είναι ένα διαρκές δικαστήριο, με παγκόσμιο ακροατήριο και ανοικτό εδώλιο για όποιον εγκληματία, όποιας ταυτότητας και κάθε εποχής.
Και αυτή είναι η μόνη δυνατότητα κάθαρσης απέναντι σε αυτά τα εγκλήματα της σιωπηλής και εν πολλοίς αμέτοχης Ευρώπης, αλλά και η μόνη αφετηρία λύτρωσης του ισραηλινού λαού από το άγος των εγκλημάτων που διέπραξε το κράτος του.
Επειδή βρίσκομαι σε μια χώρα με χαρακτηριστικά τελείως διαφορετικά από τη δική μου, από την Ευρώπη, θα ήθελα να τοποθετηθώ και για την αναγκαία προσέγγιση μεταξύ του δυτικού κόσμου και του μουσουλμανικού κόσμου.
Αυτή η προσέγγιση πρέπει να διέπεται από μία βασική αρχή:
δεν είναι όλοι οι κόσμοι ίδιοι.
Ο μουσουλμανικός κόσμος δεν είναι αντίγραφο του δυτικού κόσμου, οι μουσουλμανικές κοινωνίες δεν είναι παρόμοιες με τις δυτικές κοινωνίες, ούτε βρίσκονται σε χρονική και κοινωνική υστέρηση σε σχέση με αυτές.
Είναι, απλά, άλλες κοινωνίες.
Αυτή είναι η βασική αρχή αυτής της προσέγγισης.
Η δεύτερη αρχή είναι η ανάγκη να αντιληφθούμε και να κατανοήσουμε ότι η θρησκεία στον μουσουλμανικό κόσμο είναι και ένα μέσο οργάνωσης της κοινωνικής ζωής των ανθρώπων, είναι ένας ιδεολογικός και κοινωνικός τόπος, έχει κοινωνικό σχέδιο και θεώρηση για τον κόσμο.
Και αυτό έχουμε υποχρέωση να το κάνουμε γιατί το μεγαλύτερο παιχνίδι που παίζεται είναι το παιχνίδι του καλού δυτικού εναντίον του κακού μουσουλμάνου, του καλού δυτικού εναντίον των θρησκόληπτων τρομοκρατών της Χαμάς.
Και αυτό το παιχνίδι επινοήθηκε, σαν ιδεολογικό αντίβαρο, όταν σύσσωμη η παλαιστινιακή αντίσταση αφαίρεσε οποιοδήποτε επιχείρημα απο τον δυτικόκόσμο, αποδεχόμενη την πιστή εφαρμογή των αποφάσεων του ΟΗΕ και του Συμβουλίου Ασφαλείας :
Ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 67, και
Αναγνώριση του ανεξάρτητου ισραηλινού κράτους.
Κυρίες και κύριοι,
Αν οι ηγεσίες των δυτικών δυνάμεων και των σιωνιστών εκπονούν σχέδια ακριβώς για να θάψουν το σώμα της παλαιστινιακής αντίστασης στο λευκό νεκρό τοπίο της ιστορίας, έχουμε όλοι την υποχρέωση να διαταράξουμε αυτή τη λευκότητα.
Αν οι ηγεσίες των δυτικών δυνάμεων επιδιώκουν να θάψουν το σώμα της παλαιστινιακής αντίστασης στο λευκό νεκρό τοπίο της ιστορίας, για να επιβάλουν τη δική τους κυριαρχία, για να επιβάλουν το δικό τους πολιτισμό, για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα, έχουμε όλοι υποχρέωση να αντισταθούμε και στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς τους και στη νοσηρή ισοπέδωση που αυτοί επιδιώκουν.
Αν οι ηγεσίες των δυτικών δυνάμεων επιδιώκουν να θάψουν το σώμα της παλαιστινιακής αντίστασης στο λευκό νεκρό τοπίο της ιστορίας, πρέπει να ξέρουν ότι το σενάριο της ταινίας της παγκόσμιας ιστορίας προβλέπει ένα άλλο φινάλε:
οι απανταχού κατακτητές, οι οποίοι δεν απαρνιούνται τα όπλα τους, σκοτώνονται είτε από επαναστατημένους, είτε από επαναστάτες.
Κυρίες και κύριοι,
Η σημερινή συγκυρία απαιτεί την αμέριστη στήριξη της παλαιστινιακής αντίστασης, στη βάση , όμως , της συνοχής και της αδιατάρακτης ενότητας του Παλαιστινιακού λαού.
Αυτή την ανάγκη της ενότητας του Παλαιστινιακού λαού και της αντίστασής του , καλείται , πιο έντονα απο κάθε άλλη φορά , να υποστηρίξει έμπρακτα , ξεκάθαρα και δυναμικά, ολόκληρος ο αραβικός κόσμος.
Και ο αραβικός κόσμος , που διαθέτει μεγάλη ιστορία και αξιοθαύμαστο πολιτισμό , καλείται να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να αποδειχθεί ικανός χειριστής των ιστορικών απαιτήσεων.
Η χώρα σας δε , με την βαρύνουσα παρουσία που έχει σε ενεστώτα χρόνο , επωμίζεται μεγάλο μέρος αυτής της ετθύνης.
Οι συνθήκες απαιτούν την αξιοποίηση όλων αυτών των ιστορικών συγκυριών, στην υπηρεσία της δίκαιης ειρήνης, της εδαφικής ακεραιότητας, της εθνικής ανεξαρτησίας και του σεβασμού στην ιδιαιτερότητα και τη διαφορετικότητα του κάθε λαού.
Κυρίες και κύριοι,
Η παρουσία μου σήμερα εδώ δεν είναι ούτε συμπτωματική ούτε ευκαιριακή. Πιστεύω ότι η προσωπική στάση του καθενός συνεισφέρει καθοριστικά στην διαμόρφωση αυτής της απαραίτητης συνισταμένης δύναμης που είναι ικανή να πάει τον κόσμο μπροστά.
Η παρουσία μου στη Γάζα κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου, η απόφασή μου το 2004 να συμμετάσχω τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ελλάδας με τη σημαία της Παλαιστίνης, αλλά κι οι επισκέψεις μου στον πρόεδρο Αραφάτ, δεν ήταν απλώς εκδήλωση συμπάθειας σ΄ έναν λαό που υποφέρει, αλλά έκφραση πολιτικής στάσης και θέσης.
Η ιστορία της πατρίδας μου είναι ένας συνεχής αγώνας για ελευθερία κι ανεξαρτησία.
Και κάθε λαός που παλεύει και πολεμάει για ελεύθερη πατρίδα απαιτεί απ΄ όλους εμάς που απολαμβάνουμε αυτό το αγαθό, απ΄ όποια θέση βρισκόμαστε και με όποια ιδιότητα έχουμε, αλλά πάντα με σταθερή βούληση κι ισχυρή πρόθεση να βρισκόμαστε δίπλα του, μαζί του, έως την τελική νίκη.
Κι αυτή η νίκη δεν θα είναι δική τους ή δική μας.
Θα είναι όλων και θα αφορα ολόκληρη την ανθρωπότητα !!Σ’αυτούς τους αγώνες , που η διάρκειά τους δεν μετριέται με φυσικό χρόνο και η συμμετοχή δεν αθροίζει απλά μονάδες, δηλώνω παρούσα.
ΟΙ ΜΑΙΜΟΥΔΕΣ, ΟΙ ΠΑΠΑΓΑΛΟΙ ΚΑΙ...ΕΓΩ
