Κυρίες και κύριοι,
Χαιρετίζω με τη σειρά μου την πρωτοβουλία της Ελληνοπαλαιστινικής Φιλίας, για την τέλεση του σημερινού Διεθνούς Συμποσίου.
Πονάει, κυρίες και κύριοι, όπως αποδεικνύεται, η κήρυξη της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Αραβικού κόσμου για το 2009.
Πονάει και φοβίζει.
Εξ’ ου και ο βρώμικος υπόγειος πόλεμος που έγινε για δήθεν αλλαγή της ημερομηνίας της σημερινής εκδήλωσης.
Εξ’ ου και η στάση του Υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας του Ισραήλ για τις προγραμματισμένες εκδηλώσεις στα Ανατολικά Ιεροσόλυμα.
Βέβαια εδώ θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι, πριν δούμε ακριβώς τι είναι αυτό που δημιουργεί το φόβο.
Αυτές οι πρακτικές των συνωμοσιών, του υπόγειου πολέμου, της προβοκατόρικης διαχείρισης, της επικοινωνιακής στρέβλωσης μπορεί να απηχούν, μπορεί να έχουν ένα πρόσκαιρο αποτέλεσμα, στο δύσκολο χώρο της Μέσης Ανατολής, αλλά έξω από εμάς, μακριά από εμάς και καταδικασμένοι σε ανυποληψία από εμάς, οι μηχανισμοί προπαγάνδας και προβοκάτσιας που άνθισαν στην Ελλάδα άλλες εποχές.
Εποχές περασμένες και καταδικασμένες όσο και οι πρακτικές τους.
Κυρίες και κύριοι
Ας δούμε λοιπόν τι είναι αυτό που γεννάει αυτό το φόβο.
Ας δούμε τι είδους φόβος είναι αυτός.
Ας δούμε ποιος φοβάται τον Παλαιστινιακό λαό.
Να ξεκινήσω από το ποιος είναι το υποκείμενο του φόβου που απαντιέται και πιο εύκολα.
Είναι αυτός που με την πολιτική του έχει καταδικάσει ολόκληρους λαούς,
ηπείρους ολόκληρες,
εκτεταμένα τμήματα της παγκόσμιας κοινωνίας σε πολέμους, σε κατοχές, σε ιδιότυπους οικονομικούς και κοινωνικούς αποκλεισμούς.
Ο θύτης είναι αυτός που φοβάται.
Γιατί φοβάται?
Γιατί ενώ ήδη έχει εξαντλήσει όλα τα αποθέματα της βίας, της υφαρπαγής της πατρίδας, της κατά μέτωπο επίθεσης σε δικαιώματα, με κυρίαρχο το δικαίωμα αυτό στην ζωή, εν τούτοις δε δημιουργεί το επιθυμητό status.
Η Γάζα πριν από λίγους μήνες ισοπεδώθηκε.
Η Γάζα έχασε χιλιάδες άμαχους.
Η Γάζα δεν έχει ακόμη και σήμερα τα στοιχειώδη προκειμένου να αντεπεξέλθει.
Η Γάζα είναι αποκλεισμένη από στεριά, θάλασσα και αέρα.
Η Γάζα όμως αντέχει.
Ο Παλαιστινιακός λαός αντέχει.
Και δεν υπάρχει μεγαλύτερος φόβος, από το να χάνεις τη στιγμή που έχεις κάνει τα πάντα, ακόμη και περισσότερα από τα πάντα, προκειμένου να κερδίσεις.
Τι είδους λοιπόν φόβος είναι αυτός?
Είναι ο φόβος της μηδενικής προοπτικής.
Της μηδενικής προσδοκίας.
Τι άλλο μένει να κάνεις ?
Έχεις ισοπεδώσει πόλεις ολόκληρες.
Έχεις δημιουργήσει στρατιές προσφύγων.
Έχεις σκοτώσει με σαφείς εντολές αμάχους.
Έχεις βομβαρδίσει καταφύγια του ΟΗΕ.
Έχεις κατακερματίσει χωριά και οικογένειες.
Έχεις χρησιμοποιήσει για 25 ημέρες απαγορευμένα όπλα.
Έχεις εξαντλήσει όλη τη στρατηγική και τακτική σου αγριότητα και δε νίκησες.
Δεν υπάρχει επόμενη φάση.
Δεν υπάρχει επόμενη κλιμάκωση.
Άρα ο φόβος που έχεις αφορά στην ίδια την επόμενη ημέρα.
Και αυτός ακριβώς είναι ο πιο επικίνδυνος φόβος, ο απελπισμένος, ο απεγνωσμένος φόβος του θύτη.
Και σήμερα κυρίες και κύριοι, αυτό είναι που πρέπει να δούμε και σαν Ευρωπαίοι και σαν Έλληνες είναι :
πώς θα αντιμετωπίσουμε έναν θύτη που βρίσκεται σε απόγνωση.
Και μάλιστα, ειδικότερα για το Ισραήλ, όταν αυτή την απόγνωση τη διαχειρίζεται ο πλέον σκληροπυρηνικός πρωθυπουργός, Νετανιάχου, μαζί με ένα συνονθύλευμα ακροδεξιών ρατσιστών και θρησκόληπτων φονταμενταλιστών, οι οποίοι δεν το έχουν σε τίποτα να ξαναρχίσουν ένα πόλεμο στη Γάζα, δεν το έχουν σε τίποτα να δημιουργήσουν μια σοβαρή ανάφλεξη σε ολόκληρη την περιοχή.
Άρα το χρέος μας ως Ευρωπαίοι και κυρίως ως Έλληνες είναι να κατανοήσουμε δύο πράγματα
ότι η ατιμωρησία ισοδυναμεί με παρότρυνση
και ότι η σιωπή γίνεται συνενοχή.
Αυτό όμως που αναφέρω, σχετικά με το τρόπο που θα πρέπει να σταθούμε δίπλα στον Παλαιστινιακό λαό, αφορά και από τη μεριά μας την υπέρβαση ενός άλλου φόβου, του φόβου που μας έχει δημιουργήσει το ίδιο το σύστημα.
Γιατί φόβος είναι να μην τιμωρείς.
Φόβος είναι η σιωπή.
Και δε χρειάζεται να φτάσουμε στα της Μέσης Ανατολής για να δούμε την παγίδα που δημιουργεί το σύστημα δια μέσω του φόβου.
Μια βόλτα μέχρι τον Άγιο Παντελεήμονα είναι αρκετή.
Είναι ακριβώς ο ίδιος μηχανισμός του φόβου.
Ο ίδιος μηχανισμός που παρήγαγε το φόβο για τις ρουκέτες της Χαμάς, παράγει και το φόβο για τους μετανάστες.
Ο ίδιος μηχανισμός που παρήγαγε το φόβο για τους μουσουλμάνους, παράγει και το φόβο για το τζαμί.
Και ακριβώς την ίδια νομιμοποίηση που ζήτησε η πολιτική του Ισραήλ για την εξόντωση της Χαμάς, ζητάνε και οι αντιδραστικές κυβερνήσεις για την εξόντωση των μεταναστών.
Ακριβώς την ίδια γραμμή επίθεσης που υιοθέτησε η πολιτική των εποικισμών, υιοθετούν και οι αντιδραστικές κυβερνήσεις για τις κουκούλες και για τα καρτοκινητά.
Εάν λοιπόν πρέπει να κάνουμε κάτι είναι να σπάσουμε αυτή τη γραμμή του φόβου,
αυτή τη γραμμή επίθεσης του συστήματος,
το οποίο ακριβώς επειδή είναι φοβισμένο από τα θύματα που εκείνο έχει δημιουργήσει, προσπαθεί να φοβίσει και τα θύματά του, προσπαθεί να φοβίσει και αυτό που ονομάζουμε δυτικές κοινωνίες.
Μπορούμε λοιπόν να σπάσουμε αυτό το φόβο ή είμαστε οι μοιραίοι ενός συστήματος;
Μπορούμε να σπάσουμε αυτό το φόβο ή είμαστε τα ίδια τα αποτελέσματα του φόβου;
Μπορούμε συναγωνιστές και συναγωνίστριες !!!
Όπως μπόρεσε το 1982 ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν ως ηγέτης ενός δυτικού κράτους, μέλους της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ, μετέφερε και έφερε στην Ελλάδα τον κατά κόσμο “τρομοκράτη”, Γιασέρ Αραφάτ.
Ποιες είναι οι προϋποθέσεις άρσης του φόβου μας?
Είναι καταρχήν η γνώση.
Για να δούμε τι έκανε τότε ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Αυτό που για κάποιους φάνταζε ουτοπία, ο Παπανδρέου το έκανε ιδεώδες.
Το ιδεώδες το έκανε θεωρία, ιδεολογία. Αυτό σήμαινε το χιλιοταλαιπωρήμενο σήμερα σύνθημα η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες.
Τη θεωρία την έκανε οδηγό δράσης έναντι του Αραφάτ.
Και αυτός ο οδηγός δράσης δημιούργησε τη νέα νήσο: τη διεθνοποίηση του Παλαιστινιακού.
Από τότε έως σήμερα μεσολάβησε η Σερβία , μεσολάβησε το Ιράκ και το Αφγανιστάν, μεσολάβησε ο εγκλεισμός του Αραφάτ στη Ραμάλα, μεσολάβησε το ολοκαύτωμα της Τζενίν, της Ναμπλούς, της Γάζας.
ΚΙ εμείς, όλος ο δυτικός κόσμος φοβισμένοι και σχεδόν υποταγμένοι ανεχθήκαμε διαμελισμούς καρτών,
ανεχθήκαμε ένα πόλεμο πολιτισμών,
ανεχθήκαμε το γεννήτορά του, Τζωρτζ Μπους επί 10 χρόνια,
ανεχθήκαμε τους γυμνούς κουκουλωμένους αιχμαλώτους,
ανεχθήκαμε το Γκουαντάναμο,
ανεχθήκαμε το τείχος,
ανεχθήκαμε τις βόμβες φωσφόρου.
Ανεχθήκαμε και ενδώσαμε.
Φοβηθήκαμε ολόκληρες κοινωνίες και υποταχτήκαμε.
Και κάναμε ακριβώς το αντίθετο από αυτό που μας υπαγόρευε η προυπάρχουσα γνώση.
Μετατρέψαμε τη νέα νήσο, που είναι το ανεξάρτητο. παλαιστινιακό κράτος, σε ουτοπία.
Αυτό είναι το δικό μας έγκλημα.
Το έγκλημα των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών.
Συμπεριφερθήκαμε ως ολίγον δημοκράτες ή ακόμη χειρότερα ως κατ’ επιλογή δημοκράτες , αποφασίζοντας ποιος ηγέτης μας κάνει και ποιος όχι, αποφασίζοντας ποια εκλογικά αποτελέσματα μας κάνουν και ποια όχι.
Συμπεριφερθήκαμε ως ολίγον σοσιαλιστές αφού ξεχάσαμε ότι για να είσαι ελεύθερος πρέπει να συνορεύεις με ελεύθερες πατρίδες, αφού μπερδευτήκαμε και επιδείξαμε μηδενική ανοχή σε άλλους και όχι στο έγκλημα.
Συμπεριφερθήκαμε ως ολίγον αγωνιστές αφού μικρές καθημερινές παραχωρήσεις, μικροί καθημερινοί ενδοτισμοί, έφεραν τη μεγάλη υποχώρηση, το μεγάλο ενδοτισμό.
Κυρίες και κύριοι από εκεί πρέπει να ξαναπιάσουμε το νήμα.
Από εκεί που κόπηκε, από εκεί που το κόψαμε και με δική μας ευθύνη.
Φτάνει η ισορροπία του φόβου.
Φτάνει η έκπτωση που γεννάει ο φόβος.
Φτάνει το ολίγον.
Φτάνει η ολίγη ελευθερία, φθάνει η ολίγη ανεξαρτησία, φθάνει η ολίγη πρωτεύουσα.
Σήμερα το έγκλημα περιδιαβαίνει την ανθρωπότητα, περιδιαβαίνει την Παλαιστίνη απόλυτο και ολόκληρο.
Απόλυτοι και ακέραιοι πρέπει να είμαστε κι εμείς.
Και ως προς το τείχος
Και ως προς την αναγνώριση δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων
Και ως προς την αποδοχή στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων της ανανεωμένης PLO.
Και ως προς την υποχρέωσή μας ότι το δικαστήριο της Νυρεμβέργης για τα εγκλήματα του πολέμου είναι ένα διαρκές δικαστήριο, με παγκόσμιο ακροατήριο και ανοικτό εδώλιο για όποιον εγκληματία, όποιας ταυτότητας και κάθε εποχής.
Και ως προς του τι σημαίνει ανοικτό, ανεξάρτητο, ελεύθερο Παλαιστινιακό κράτος.
Και ως προς το τί σημαίνει δημοκρατική εκπροσώπηση των λαών από τη Βενεζουέλα και το Ιράν, έως την Παλαιστίνη και το Εκουαδόρ.
Σήμερα η νέα νήσος για κάθε δημοκράτη, για κάθε σοσιαλιστή είναι η ξεκάθαρη και απόλυτη θέση επί του όλου. Όλο το δικαίωμα, όλη η πατρίδα.
Δε χωρούν οι ποσοστώσεις σε πατρίδες και σε ανθρώπους.
Σήμερα η νέα νήσος για τον Παλαιστινιακό λαό είναι το ίδιο το θέμα του Συμποσίου:
Ιερουσαλήμ πρωτεύουσα του Αράβων, πρωτεύουσα του Ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους. Πρωτεύουσα πολιτισμών, θρησκειών, γλωσσών.
Φίλες και Φίλοι,
Πρόλογος